UKV's van de week: Sterretje en De Jonge Hond en de Zee

In de groep Schrijven Magazine: Ultrakorte Verhalen dagen we schrijvers iedere dag uit om een ultrakort verhaal te schrijven: een heel verhaal in maximaal 99 woorden. Zowel voor beginnende als ervaren schrijvers is dit een fijne oefening om kort en krachtig een verhaal te kunnen vertellen. Iedere week zetten we er vijf in de spotlights als aanmoediging en waardering. Deze vijf vielen ons deze week op, vanwege hun originaliteit, verrassende wending, kwaliteit of spraakmakendheid.

---

Sterretje - Elka Le Mair

17 september

Een diepe teug, een schreeuw om adem,
je borstje op en neer.
Verwonderd, stil, ademloos
bekijk ik jou, zo klein en teer,
zo mooi, perfecter dan een roos.
Je voetjes, handjes, vingers, teentjes,
je lieve armpjes en je beentjes,
je buikje, hoofdje, prille oogjes,
alles compleet. Ik voel heel diep,
er is iets groters dat jou schiep.

De Jonge Hond en de Zee - Robert van der Meulen 

16 september

Hij is niet te stuiten, vol levenslust, onvermoeibaar, één met al. Totdat hij die hap neemt. Een ondoordachte, overenthousiaste hap in dat rare iets, dat – miraculeus – telkens zomaar komt en telkens zomaar denkt te kunnen gaan. De zilte sensatie die hij ervaart heeft direct weerslag op zijn lijfelijk welbevinden; hij proest het uit en kijkt – kop schuins, achterpoten gestrekt – niet begrijpend omhoog. Zijn bazin is een goede bazin, haar schaterlach geeft hem vertrouwen. Dus hapt hij opnieuw. En proest. En hapt opnieuw.
Hij wint op punten. Dik verdiend.
De jonge Boxer en de oude Noordzee. Beiden geven cadeaus vandaag.

Geen titel - Peter Berkhout

15 september    

De dagelijkse ochtendwandeling door het park, het vertrouwde rondje door de Bijlmerweide. Langs de kinderboerderij en schooltuinen helemaal door naar de manege waar onze dochter nog heeft paardgereden.
"Wat een mooie lichtval zo vroeg op de dag, daar hou je toch zo van?" zei ze zacht tegen me en pakte liefdevol mijn hand. We genoten van het vroege ochtendlicht dat zulke mooie lange schaduwen geeft en iets feeërieks aan deze omgeving.
Een langsrazende, luid bellende, fietser deed mij opschrikken en ik was weer in het nu, het nu waarin zij niet meer is.
Mijn herinnering loopt door.

Dans - Cora van B

15 september

Ik loop langs de vijver als ik in de verte een kind zie van een jaar of tien. Huppelend wijst hij naar de wolken, naar de waterlelies, staat stil, neemt het onhoorbare applaus in ontvangst, buigt diep, vervolgt zijn dans. Zijn gezicht naar de zon geheven draait hij pirouettes, zijn armen hoog boven zijn hoofd. 
Stil nader ik, hou mijn pas in, kijk ademloos toe. Tot hij me ziet. Hij verstijft, kleurt dieprood. Ik klap in mijn handen: ‘Wat dans jij prachtig, alsjeblieft, dans door!’
Maar de betovering is verbroken, hij schudt zijn hoofd, draait zich om, rent weg.

De boekenwurm - Froukje Postma

15 september

Met mes en vork snijdt hij geroutineerd de kaft van de bladzijden.
Als ontbijt eet hij graag een thriller en ’s avonds juist liever wat luchtigs en romantisch. Maar nu, voor de lunch, is een dik naslagwerk zijn favoriete kostje.
Hij neemt een grote hap. Letters, punten en komma’s vliegen de tafel over.
“Niet zo letteren,” hoort hij in gedachten de vermanende stem van zijn moeder. “En óók de kaft opeten!”
Plotseling voelt hij scherpe steken in zijn buik en een hevige misselijkheid komt opdrijven. Voordat hij naar de wc snelt, leest hij de titel.
“Paddestoelengids”
Verdorie, oude spelling.