UKV’s van de week: Skeuomorf en Ontheemd

In de groep Schrijven Magazine: Ultrakorte Verhalen dagen we schrijvers iedere dag uit om een ultrakort verhaal te schrijven: een heel verhaal in maximaal 99 woorden. Zowel voor beginnende als ervaren schrijvers is dit een fijne oefening om kort en krachtig een verhaal te kunnen vertellen. Iedere week zetten we er vijf in de spotlights als aanmoediging en waardering. Deze vijf vielen ons deze week op, vanwege hun originaliteit, verrassende wending, kwaliteit of spraakmakendheid.

---

Te – Nancy Bastiaans

6 januari

Te vers voor inkt

Te moeilijk Te bevatten

Te weinig woorden

of juist Te veel

om dit Te grote verlies

bij de kern Te vatten

Was het Te, lief mens

dat je Te vroeg ging?

Ontheemd – Harmke Roestenburg

6 januari

In de donkere dagen van kerst had ik zo’n perfecte slaapplaats. Het was er warm en knus en ik voelde me veilig.

Helaas waren er veel regels. Ik mocht nergens aan komen. En zelfs als ik bij het omdraaien even met mijn staart tegen zo’n mooie bal aan kwam kreeg ik een waarschuwing.

En toen ik het één keer hogerop wilde zoeken dreigden ze met de plantenspuit.

Maar wat zal ik die mooie boom missen.

Skeuomorf – Remke Jansen

4 januari

In de la ligt een skeuomorf. Nogal in de weg, maar hij schenkt illusies.

'Doe die skeuomorf toch eens weg,' zegt Ella.

Ik pak hem op. Hij stinkt. Snel leg ik hem terug en schuif de la dicht.

'Hij stinkt.'

'Een beetje respect,' zeg ik.

Er klinkt gemompel uit de la. Ella en ik kijken elkaar aan. Ik trek de la weer open. De skeuomorf grinnikt.

'Wat is het eigenlijk?' vraagt Ella.

'Geen idee,' zeg ik.

'Ik ben een skeuomorrrrrffff!' roept hij en ontbloot zijn tanden.

'Ik word hier zó gelukkig van,' zeg ik en sluit de la weer.

Ontheemd – Jorre Vanbaelen

2 januari

Ik ben gekwetst en gewond, maar weet niet meer waaraan. Ik stap door, mijn benen voelen als lood. Zag mijn weerkaatsing in een raam, maar herkende mezelf niet. De schade is geleden, geslopen in mijn lijf, alsof ikzelf niet meer in dat lichaam pas.

Ik was ontheemd, tot jij mij thuis bracht. Jij deed mij zoveel vergeten, maar nooit wie ik was. Ik weet te weinig, nu.

Ik stap verder tot mijn benen opgeven, ik in mijn schaduw val. Mankend strompel ik door boulevards en lanen op zoek naar een glimp van wat het was mezelf te zijn.

ONSCHULDIG – Robert van der Meulen

31 december

Toch is het raar.

Dat ik dan heel even denk: ik heb het gedaan, ik beken. Datzelfde gevoel had ik vroeger altijd bij de paspoortcontrole wanneer ik de grens passeerde met Duitsland. En ook nu probeer ik zó schuldloos te kijken dat het bijna verdacht is.

‘Rij- en kentekenbewijs alstublieft,´ gebiedt een zakelijke motorpolitieagent in zijn kanariegele motorpolitiepak: ´Routinecontrole meneer, dus vreest niet.’ Het is sodeju ook nog een Bijbelvaste zakelijke motorpolitieagent. ‘Mocht u iets opvallends zien, laat het ons dan weten,’ zegt hij cryptisch, terwijl hij mijn rijbewijs teruggeeft. ‘Goede reis, meneer.’

Gelukkig! Ik heb het niet gedaan.