UKV’s van de week: Rode trui en Kikkers

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

Petra Bontje - Rode trui

15 september

Eerst was er ongeloof, toen verdriet en angst. De tumor die in mijn moeders neusholte was gevonden, zag er agressief uit. Na een eerste biopt, moet er een tweede monster genomen worden. Het eerste eindigde in een landschap van grote, grillige bloedvlekken op haar witte trui.
Vandaag vergezel ik mijn moeder naar het ziekenhuis. Ze is een station eerder ingestapt en zit al in de coupé. Haar jas hangt open. Ik kijk eerst naar haar trui en dan naar haar gezicht.
‘Ik heb dit keer maar een rode aangetrokken.’ grijnst ze.
Mijn proestlach doorprikt de donkere wolk.

Bob Faber - Koetjesrepen

15 september

Met verstilde blik staart Hanna uit het raam. De twee zusjes die op weg naar school altijd naar haar zwaaien, heeft ze vanmorgen niet gezien. Het zal wel weekend zijn, denkt ze.
Wanneer de telefoon de stilte doorbreekt, neemt ze met trillende hand de hoorn van de haak. 
…
‘Ja, jongen, met moeder. Kom je vanmiddag?’
…
‘Morgen misschien?’
…
Teleurgesteld legt Hanna de hoorn weer op de haak. Wanneer ze uit het raam kijkt, steekt de postbode zijn hand op, maar loopt haar brievenbus voorbij. 
Op de salontafel liggen wit uitgeslagen koetjesrepen te wachten tot er bezoek komt

Robert van der Meulen - Kikkers

18 september

Ik ging op ziekenbezoek en kocht in het ziekenhuiswinkeltje een eetbaar troostcadeautje want een mens bezoekt immers niet graag met lege handen. Voor mij stond een man met wat ongetwijfeld zijn kleindochtertje moest zijn. De peuter stond verrukt te kijken naar een bonte verzameling heliumballonnen. Vooral een groene kikker had haar warme belangstelling. Opa ging overstag, zoals opa´s dat doen. Haar kindergeluk duurde op de kop af anderhalve minuut, toen liet ze het touwtje los en had ze het nakijken. Ik verwachtte bittere tranen. Niks van dat! ‘Nou gaat-ie naar oma,’ riep ze vrolijk. Opa slikte zijn kikker weg.

Harmke Roestenburg - Modernisering

19 september

De vaste seniorengroep is enthousiast over de glooiende bodem van het vernieuwde zwembad.
Maar Mien beklaagt zich gelijk bij de veiligheidsdienst: ‘Waarom niet alles rond het bad met antisliptegels?’ Haar vriendinnen vallen bij: ‘Ja, het is levensgevaarlijk. Zeker als je geen slippers draagt.’ Allen fronsen richting Mien.
Nadere inspectie wijst uit, dat de natte gladde vloer inderdaad aquaplaning uitlokt.
Er is geen personeel om steeds droog te vegen, maar ze hebben iets bedacht.
Een week later stapt Mien uit de douche op splinternieuwe slippers, neus in de lucht, want dit voelt stevig.
Tot ze struikelt over de veegrobot.

Martine van Asperen - #WS524 Alternatief vervoermiddel 

19 september

De plank, waarop ik lig, danst alsof er niets aan de hand is mee op de cadans van het water. De zon brandt mijn huid, mijn tong gaat langs mijn lippen. Bah, zout. 
Geniet nou eens, hou ik mezelf voor. Van de eenzaamheid en de rust. Eindelijk tijd om tot jezelf komen, waar in je dagelijkse hectiek geen ruimte voor is. 
Plots raakt een warme klodder mijn voorhoofd, een meeuw vliegt krijsend weg. ‘Je hebt gelijk,’ zeg ik terwijl ik me opricht op het wrakhout, ‘overdrijven is ook een vak.’ 
Opgelucht zwaai ik niet veel later naar een reddingsboot.