UKV's van de week: Ranja en De eerste stap

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

---

Weggestopt - Conny Hoogendoorn

13 juli

‘Dat geleuter de godganse dag!’ Geïrriteerd zet hij de televisie uit. ‘Ze praten het die jongelui gewoon aan.’
‘Gelukkig dat het tegenwoordig bespreekbaar is, je zal het maar zo voelen.’
‘Ja, jij bent het er natuurlijk mee eens. Ik had niet anders verwacht.’
‘Waar ben ik het mee eens? Dat iedereen zichzelf mag zijn?’
‘Weet je wat die modegril de maatschappij kost? Maar alles wordt gewoon betaald natuurlijk. Op onze kosten laten Jan en Alleman zich verbouwen.’
‘Ik denk niet dat je zo’n besluit lichtvaardig neemt.’
Als hun zoon wil gaan staan, trekt ze hem glimlachend aan zijn staartje.

De eerste stap - Trudy Pas

12 juli

Vandaag is die gedenkwaardige eerste schooldag aangebroken, beide ouders nemen vrij om hun vierjarige Jules uit te zwaaien. Zijn moeder heeft de tranen hoog zitten, vader is aangedaan. Op de stoep aarzelt Jules kort, nog geen bekende gezichten gezien, ook niet in de klas waar hij de eerste stap over de drempel zet. Dan, verheugd, kijkt hij achterom naar zijn ouders die de achterhoede vormen, zwaait ze als eerste uit. ‘Wat veel kinderen!’ roept hij uit en duikt in de groep.
Na een half jaar zwerven over de halve wereld, alleen met zijn ouders, is dit zijn hele wereld.

Döllig - Robert van der Meulen

12 juli

Het is stervensheet. Zij leest. Ik niet. Ik kan niet lezen als het stervensheet is. Als het stervensheet is kan ik alleen döllig voor me uitkijken. Ik zie het houtduivenechtpaar, dat kind aan tuinhuis is. Mevrouw houtduif maakt wuft toilet in het vogelbad-op-voet dat zij, die wél lezen kan als het stervensheet is, cadeau gekregen heeft van haar jongste zoon. Hij is een moeder-liefhebbende zoon. Mevrouw houtduif lonkt bevallig – kop schuins – naar haar eega. Meneer houtduif waggelt döllig richting vogelbad-op-voet. Zal-ie of zal-ie niet…? Hij zal niet! Want het is stervensheet.
Vandaag voel ik mij verwant aan meneer houtduif.

Ranja #wvdw - Ingrid van de Bovenkamp

11 juli

'Wil je er melk bij?’ Jolanda’s moeder staat in de keuken, opgewarmde rauwe melk van de boer in een steelpan. ‘Nee, hoor, dank u wel’, fluister ik. Eindelijk komt ze ook zitten. Ik tuur naar de chocopasta op tafel, veel lekkerder dan die bij ons thuis.
‘Eerst hartig, dan pas zoet!’ Ook dat nog. Jammer dat Leontien en ik ruzie hebben, anders had ik daar kunnen overblijven. Witte boterhammen met stroop en ranja, en een hele lieve moeder. Terwijl ik op het veel te donkere brood kauw, formuleer ik in gedachten een goedmaakbriefje. Het moet een hele goede worden.

Kort lontje - Wim Mulder

10 juli

Zinderende hitte. De parkeerplaats is een desolate vlakte zonder enige beschutting. De meedogenloze zon laat via het plakkerige asfalt en het blinkende blik de temperatuur tot nog ondraaglijker hoogten stijgen.
Puffend loop ik terug naar mijn auto en zie er nu een rode BMW en een man naast staan.
De man — sportbroekje, mouwloos hemd, tatoeages, rood aangelopen, haren net zo kort als zijn lontje — komt op mij af. ‘Is dat jouw auto?!’ Hij wijst naar mijn Saab 9-5 Aero.
‘Euh, hoezo? Is er iets gebeurd?’ stamel ik.
Hij geeft een harde klap op mijn schouder. ‘Gave auto man!’