UKV's van de week: Parkeerverbod en Vergetelheid

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.  

---

Luc Vos - Speculaas

6 december

Kriebelend dringt de zachte geur van versgebakken speculaas in mijn neus. Het haardvuur knettert vrolijk, warmte streelt onze gezichten terwijl opa goedkeurend gniffelend vanuit zijn gemakkelijke fauteuil naar de lange rij kleinkinderen kijkt.

‘Klaar?’ roept zijn oudste dochter.

Nog een kleine organisatorische krachtsinspanning, dan vormt de jeugd twee heuvelachtige rijen en loeren ze ingespannen naar de dirigente. Ze heft haar hand, tien diepe ademtochten weerklinken, waarna “Dank u Sinterklaasje” jubelend de kamer inrolt.

Even zweven opa’s ogen naar de foto op de schouw, dan vallen ze glimlachend toe en dragen de gezangen genoeg kracht over voor nog een jaar.

Trudy Pas - Geheugenverlies

7 december

‘Ik!?’ Ze kijkt haar oud-klasgenoot op de reünie (opleiding eind jaren zestig) verbijsterd aan.

‘We waren rebels en hebben het voor elkaar gekregen dat die lerares werd ontslagen. Jij stond als eerste op, ik ben je gevolgd, ik vond het toen moedig. Je wist de directeur te overtuigen, al bracht hij in dat ze een zieke moeder had en daarom haar lessen niet goed voorbereidde, maar jij zei: ”Daar heb ik niets mee te maken.”’

‘Heb ik dat gezegd?’

‘Weet je dat niet meer?’

Ze vraagt het later haar man: 'Zie je mij daartoe in staat?'

Hij knikt.

Cora van B - Parkeerverbod

8 december

In de supermarkt een geniale inval, tijdens het bellen een prachtig plot-idee, op de wc een origineel alternatief voor een suf cliché. Ik parkeer ze.

Later achter mijn pc, zoek ik ze. Niets, nergens. Wel klinkt gemurmel op uit de krochten van mijn onderbewustzijn.

Ik verleid ze: ‘Je bent zo mooi, kom, dan schrijf ik je in een verhaal, of wil je in een gedicht? En neem gerust je vriendjes mee.'

Stilte. Geen thema, zin, titel komt tevoorschijn. In de diepte klinkt geproest, gefluister.

Ik spits mijn oren, vang flarden op: ‘Ssst, hier blijven, net zo lang tot ze snapt dat ze ons nooit mag parkeren.’

Nel Goudriaan - Vergetelheid

9 decemeber

Er waren eens een vader, een moeder en twee zonen. Ze woonden in een nauw steegje in de binnenstad. Hoewel ze weinig te eten hadden, waren ze gelukkig.

Op een dag zat moeder huilend in haar stoel.

‘Wat is er?’ vroeg de oudste.

‘Ik weet het niet.’

‘Waarom huil je dan?’ herhaalde de jongste.

‘We vragen het aan vader,’ zeiden ze tegelijk.

De broers doorzochten het huis en troffen kasten aan met lege planken.

‘Waar is vader?’ vroegen ze.

‘Wie is dat?’ antwoordde moeder.

Een ijskoude wind waaide door een tochtgat naar binnen. De broers huiverden en weenden.

Nathalie Lemaitre - Geheugenverlies

9 december

De psychologe wandelt de spreekkamer binnen.

'Vertel me over je man,' begint ze kalm. 'Wat herinner je je nog?'

Ik vertel haar over het misbruik, over de dagelijkse vernederingen, over de angst.

'Maar je moet toch iets in hem gezien hebben vroeger?' vraagt ze verder.

'Het moet wel. Helaas kan ik het me niet meer herinneren,' antwoord ik naar waarheid. 'Het enige wat ik nog weet, is dat mes in mijn hand en het bloed op de grond.'

'En daarna?'

'Niets meer. Ik wil alles gewoon vergeten.'

Ze schudt haar hoofd. 'Niet geschikt voor vervroegde vrijlating.'