UKV’s van de week: Oxymoron en De baby huilt

In de groep Schrijven Magazine: Ultrakorte Verhalen dagen we schrijvers iedere dag uit om een ultrakort verhaal te schrijven: een heel verhaal in maximaal 99 woorden. Zowel voor beginnende als ervaren schrijvers is dit een fijne oefening om kort en krachtig een verhaal te kunnen vertellen. Iedere week zetten we er vijf in de spotlights als aanmoediging en waardering. Deze vijf vielen ons deze week op, vanwege hun originaliteit, verrassende wending, kwaliteit of spraakmakendheid.

---

Oxymoron – Zwart – Hein de Kamper

15 oktober

Terwijl hij zijn koffie dronk, dacht hij erover na. Een witte Piet? Nee die is gewoon wit. Dat helpt in deze niet. Eh, als je ADHD hebt, maar geen werk, dan ben je toch een drukke werkeloze. Nou, dat is wel gezocht. Zijn vaste uitdrukking dan; dat iets een mega-klein probleem is? Zou kunnen, maar dan nog een verhaal daarmee. Dat kon mogelijk wel eens onmogelijk zijn.
Wellicht is het enige oxymoronnige aan het geheel dat hij - zoals hij dat ook altijd aan een dienstdoende vrager doorgeeft - zijn koffie met zonder niks erin drinkt.

Peter – Daan Bos

14 oktober

Buiten bloeit hij op, daar waar de medemens schaars is. Elke dag pakt hij de fiets naar bos en hei. Zijn foto’s worden tot ver buiten ons kikkerlandje bewonderd en bieden soelaas aan hen met heimwee.
Steeds maakt hij iets spannends mee. Laatst nog kreeg hij bezoek van een roedel vossen. Ze kennen hem. Eentje proefde van zijn schoen, de ander pieste tegen zijn fiets. Leuk.
Gisteren verzamelde hij paddestoelen, op de gevoelige plaat natuurlijk, niet in het handje, wel van dichtbij.
Het was íets te dichtbij, nu geeft hij licht. Kan hij ‘s nachts ook op pad.

Kerkhof – Keesjan Roeland

14 oktober

‘Dag mam, hoe gaat het...?’
Geen antwoord.
‘Mam?’
‘Rustig jongen, heel rustig.’
‘Verveel je je niet?’
‘Doden vervelen zich niet, jongen.’
‘Wat doe je dan zoal de hele dag?’
‘Ik laat mijn botten rusten in de kist.’
‘Heb je daar een dagtaak aan?’
‘Meer dan. s’Nachts doe ik het ook.’

‘Ik ga even op je graf zitten mam. Ik ben de laatste tijd zo snel moe. Zou ik Corona hebben?’
‘Testen jongen, dat deden wij vroeger ook in de tijd van de geslachtsziekten. Daar ben jij het resultaat van.’
‘Ben ik een geslachtsziekte?’
Hol gelach uit het graf.

Oxymoron – Elka Le Mair

13 oktober

Nu ik mijn einde nader, voel ik een levendigheid in me komen. Ik heb het bijna gehad. Een kort leven dat ellenlang duurde.
Ik was een oud kind, dat meespeelde als toeschouwer. Enkel in mijn eentje voelde ik me nooit teveel. Onder velen maakte ik me onzichtbaar. Afgekeurd en afgewezen speelde ik mijn rol. Zo angstig iets verkeerd te doen, kleurde ik keurig binnen de lijntjes. Levend was ik dood. Als de dood voor het leven.

De baby huilt – Nadine van Schagen

11 oktober

Vannacht werd ik wakker van gehuil, baby gehuil. In het donker stap ik het bed uit, zachtjes, en probeer mijn vriend niet wakker te maken. Zonder licht loop ik door de gang de kinderkamer in.

Kalmerend neurie ik een kinderlied en zachtjes verleg ik de deken in de wieg, het huilen stopt. Gezien ik toch wakker ben geworden blijf ik zitten in de kamer.

Mijn vriend komt binnenlopen en vraagt; "Wat ben je aan het doen?"

"De baby huilt." zeg ik. Tranen wellen op.

"De baby huilt." huil ik.

Hij houdt mij vast, in de lege kinderkamer.