UKV’s van de week: Optreden en Het Schilderij van opa Venema

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

---

Marion Reeuwijk-Remmerswaal - Optreden

16 februari

Met rode koontjes van opwinding wacht het meisje met de rode vlechtjes in de deuropening tot haar broertje haar optreden aankondigt. Dan stapt ze de kamer in, gekleed in een roze balletpakje. Haar publiek, bestaande uit opa en oma, zit op de bank. Ze geeft een kort knikje naar haar broertje, die de muziek aanzet. De vrolijke klanken vullen de kamer en dan klinkt het ritmische klikken van haar tapdansschoenen op het parket. De tule van haar pakje zwiert bij elke stap. Na haar diepe buiging staat opa op.

'Geef jezelf een hartelijk applaus!' roept hij enthousiast.

Harmke Roestenburg - Wegcijferen

16 februari 

De wasmachine en droogtrommel maakten overuren. Wat een noodweer. Jassen, broeken, vesten, schoenen, alles tot op de draad doordrenkt. Kranten in de schoenen, kleren boven de kachel en bijkomen bij een bakkie troost.

De komende dagen schijnt het alleen maar erger te worden en omdat niemand wil piekeren, doe ik dat maar. Is het fietsen nog te doen? Hoe rijden de bussen? Zijn de rugtassen wel waterdicht?

Vandaag spuit ik smeerolie in de trapassen van mijn fiets. Die oude modellen zonder versnellingen zijn onverwoestbaar. De wind duwt me heen. Hoezo windkracht 7? Ik hou niet van cijfers.

Luc Vos 

16 februari

Het lukt je nooit.

Opgewonden kijk ik op. Mijn hand gaat de hoogte in, de volle zaal valt stil. De geur van gespannen verwachting dringt in mijn neus, schichten vliegen door mijn hoofd.

Jij bent geen ster.

De eerste tonen van mijn zelfgeschreven song dansen door de zaal, de menigte wordt gek. Duizenden springen, zingen het refrein uit volle borst. Iedereen juicht als ik bij het laatste akkoord wijdbeens voor de microfoon land. 

‘Jij wordt nooit succesvol,’ dramde mama.

Ik keer me om, neem een selfie voor de uitzinnige massa en stuur haar de foto. 

#Geefjezelfeenhartelijkapplaus

‘Toch wel, mama.’

Cora van B. - Voorbij

15 februari

Zo overmoedig als hij danste door
het leven, zo voorzichtig schuifelde
zij voetje voor voetje naar voren

Ze vonden elkaar in de tango van luisteren
lachen en de liefde bedrijven, van
trouwen, tegenslag en tevredenheid

Ze verloren elkaar toen hun muziek stopte,
het licht doofde en het donker hen de adem
benam. Hun afscheid een zucht vol spijt

Erik Uniken - Het Schilderij van opa Venema

14 februari

Januari 1954

Hij zal het er achteloos opgeschreven hebben. Hooguit kort tevoren met ’53 in de war zijn geweest en derhalve bewust ’54 hebben genoteerd. Maar zonder besef dat zijn grafieten handschrift mij in ’22 zo zou innemen.

De voorkant, daar was het iedereen om te doen; een heidelandschap met schaapjes. Maar wat opa’s hand achterop schreef is voor mij meer dan een datum. 
Hier staat ne-gen-tien-vier-en-vijf-tig, met de klemtoon op elke lettergreep. Bovenaan, net niet in het midden dus achteloos opgetekend. Ik streel er met mijn wijsvinger overheen en voel me ineens heel dicht bij hem.

Wie schrijft…