UKV's van de week: Neerzijgen en Onderkoeld

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep. 

---

Laura van der Linde - KARMA

25 juli

‘Strepen? Schat, je weet dat jij dat niet kunt hebben. Hang maar terug.’ Ze bewondert haar eigen keuze. ‘Leuk hè? Wil je even kijken of dat streepje van jou er nog is in maatje 38? Thanks sweety.’ 
Met de lunch schudt ze haar hoofd als ik de ‘kroketten op brood’ suggereer. De salade die ik uiteindelijk bestel is droog en fantasieloos. Net als haar verhaal over haar hardloopgroepje: ‘Eentje heeft het tempo van een olifant. Ook de omvang trouwens’, grinnikt ze. Er zit spinazie tussen haar tanden. 
Twee weken later breekt ze haar enkel. Ze komt acht kilo aan.

Anna Lascaris - Onhandig

26 juli

'Anton kijk toch uit! Dit is al de zoveelste keer dat je bijna valt.'
Hij haalt zijn schouders op. 'Ik weet niet hoe dat komt. Het lijkt wel of ik overal over struikel.'
Marjan schudt berustend haar hoofd. 'Je bent altijd al een onhandige sukkel geweest.'
Anton pakt liefdevol haar hoofd in zijn handen. 'Daarom houd je zoveel van me.'
Ze glimlacht en zoent hem op zijn mond.
'We moeten gaan. Tom en Anna verwachten ons,' lispelt hij.
Marjan fronst haar voorhoofd als ze hem niet verstaat.
Als hij later zijn autosleutels laat vallen, voelt ze angst.
Wat ALS...

Daan Bos - Neerzijgen

27 juli

Ze had het tot kunst verheven. Eerst gooide ze quasie hulpeloos maar gracieus haar handen de lucht in. Natuurlijk om het dramatische effect te verhogen. Eén hand bleef met de rug op haar voorhoofd hangen terwijl de ander steun zocht bij de dichtstbij staande manspersoon. Dan draaide ze bevallig op één hak een half pirouetje en volgde de flow van haar nét niet doorzichtige, brokante jurk. Met een hoog stemmetje kwam er halfzuchtend, half zingend een ‘O pardon’ uit. 
Mocht je willen weten wat er aan de hand was, dan kreeg je als antwoord: ‘Zij is wederom neergezegen.’

Trudy Pas - Neerzijgen

27 juli

Vitaminerijke troostsoep, traan trekkende begrijpende woorden en kruikgevulde warmte schenkend, bewonderende blikken werpend, pleister plakkend en blaar prikkend, hamer aangevend, houtkrullen vegend, trap vast houdend, vasthoudend kwast en pluimen strijkend, cement roerend, en geroerd betrokken, altijd meedenkend en werkend, aanmoedigend opgeruimd en al opruimend monter, enfin, twee huwelijken, drie operaties, vier (stief)kinderen, vijf enerverende banen, zes verhuizingen en zeven verbouwingen later, besluit ze één hobby te nemen: schrijven!
‘Kom je me helpen,’ klinkt het boven.
Ze staat al half op. Met een kracht waarin haar hele leven zich samenbalt, roept ze: ‘Nee!’ en zijgt neer achter haar computer.

Froukje Postma - Onderkoeld

28 juli

Een luid gebrom verbreekt de ijzige stilte tijdens de lunch.
‘Wat is dat voor geluid?’ vraagt mijn schoonmoeder.
Ik knik richting de koelkast. ‘Oh, Bobby heeft sinds kort de baard in de keel.’ Ik hef waarschuwend mijn wijsvinger op naar de koelkast. ‘Wat hadden we nou afgesproken, Bobby?’
Mijn vriendin geeft mij een blik.
Hij gaat gewoon door. Ik ook.
Wanneer mijn dreigende blik niet helpt, en een paar klappen ook niet, trek ik triomfantelijk de stekker eruit.
Rust.
Mijn schoonmoeder kijkt me misprijzend aan. ‘Hmm, ik vind het meer als een verkoudheid klinken, of een longontsteking.’