UKV's van de week: Nacht & Traditie

Nacht – Luc Vos
11 mei

‘Haast je, we zijn bijna te laat.’

Verbaasd kijk ik op. ‘Wie zegt dat?’

Het blijft even stil, dan klinkt opnieuw gefluister.

‘Snel, we hebben niet de hele nacht.’

Gehaast kijk ik om me heen, ik zie nog steeds niets. Ik kijk omlaag, het duurt twee tellen voor mijn ogen wennen aan de gewijzigde verhoudingen. Ik glimlach. De sporen op het terras geven het afgelegde traject haarfijn weer. De richting is duidelijk. De overkant, waar het frisse groen aangeeft dat het buffet is geopend. Of zoiets. Het nachtelijke slakkenfeest trekt op gang. Ik ben niet genodigd. Dat is oké.

Traditie – Conny Hoogendoorn
10 mei

Voor mij is psychotherapie net zoiets als de sportschool bezoeken. Ik ga alleen als het tegen de zomer loopt. Daarom ben ik zo blij met mijn vakantiegeld in mei.

Niet dat praten veel helpt.

Mijn therapeute geeft doorgaans van die algemene adviezen. Dat ik tegen de stemmen in mijn hoofd moet zeggen dat ze eindelijk hun mond eens moeten houden bijvoorbeeld. Dat is onzinnig, want daarom ben ik juist bij haar. Laat zij dat gesprekje liever zelf voeren. Dat is iets tussen hen. Naar mij luistert dat betweterige schorem niet. Gebruikelijk ben ik de gek die de rekening voldoet.

Het meisje met de blauwe jas – Wim Mulder
9 mei

Het is lunchtijd. In het eetcafé is het een drukte van belang. Mensen zijn in de weer met broodjes, soep, koffie, verse jus. En elkaar.

Ik sta buiten voor het raam. Niemand lijkt me op te merken.

De zon schijnt steeds feller. Ik kan de mensen bijna niet meer zien. Wel mijn weerspiegeling in het raam. Een meisje met een blauwe jas. Ze glimlacht.

Ik voel mezelf steeds lichter worden. Zo licht, dat ik bij het minste zuchtje wind weg zal dwarrelen als een veertje.

Mijn weerspiegeling vervaagt. Ik ben opgelucht. Nog even, dan ben ik verdwenen.

Vriendschap – Elka Le Mair
9 mei

Het glipt door mijn vingers. Ik koester nog hoop, maar steeds vaker zoek ik naar een vertrouwde uitdrukking op je gezicht, naar sterren in je ogen door het plezier van herkenning.

Een door mij vertelde anekdote blijft hangen in de lucht. Zie ik vermoeidheid als je die ene mondhoek wat vertrekt in een vreugdeloze lach? Met wat zelfvertrouwen denk ik toch dat we hierom in een vorig leven gierend in onze stoelen hadden gehangen.

Voel jij hetzelfde? Ik vraag het je niet, bang als ik ben dat alleen mijn woorden al gedoe tot leven wekken, dat ik liever bedek.

Songfestival – Tja Huizing
8 mei

Eerder ging het om een liedje, nu lijkt het wel of alles eromheen het belangrijkste is.
Veel dansers, zelfs acrobatische oefeningen. Wat mij betreft mag het randgebeuren weg.
Waarom geen meerstemmig vrouwentrio, desnoods een -duo?
Van de meeste landen heb ik een stukje gezien. Ik was niet onder de indruk.
Daarom ga ik morgen ook niet de hele uitzending volgen.
Er is ontzettend veel aandacht aan besteed alsof het over een wereldredding gaat.
Ja, iedereen heeft ontspanning nodig. Daarom wens ik iedereen ook veel kijkplezier.
Hopelijk wint het mooiste liedje.