UKV's van de week: Mooie droom en Ontmoederd

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep. 

---

Asko De Vries Robles - Mooie droom

19 december

Ik open mijn ogen. Rek me uit, geeuw. Het zonnetje schijnt al. Het belooft een mooie dag te worden.

In huis ruikt het naar gebakken ei en croissantjes.

Mijn maag rammelt en ik hoor geluiden in de keuken.

‘Wil je de dooier heel of je ei aan beide kanten gebakken?’

Zijn zware stem galmt door het hele huis. Tranen springen in mijn ogen.

Het zal toch niet?

‘Pap pap, ben jij het?’

Een schaduw van helder bewustzijn dringt zich aan mij op;

‘Laat maar heel...’ roep ik met een dun stemmetje.

Bart Hag

19 december

Zonet fiets ik naar huis. Ik haal een jongen in, maar even verderop bij het stoplicht komt hij naast me staan.

"De batterij van je achterlamp is leeg," zegt hij, "ik zag het net gebeuren."

"Bedankt, maar dat is niet de batterij, ik heb een dynamo."

"Een dynamo, wat is dat?", vraagt hij. Ik vertel het hem, en laat hem dan uitgebreid zien hoe het werkt.

Zijn reactie: "Vet! Dat ga ik aan mijn oma vertellen, die is erg van de eco-gadgets, deze kent ze vast nog niet!"

Marion Reeuwijk-Remmerswaal - De pijl

22 december

Tijdens mijn reizen kwam ik in een karakteristiek dorpje waar het leven voornamelijk op straat plaatsvond. Daar zag ik hem lopen, de man met de pijl door zijn voorhoofd. Ik vroeg ernaar.

'Is dat nep?'

Ze hebben hem nooit weggehaald, uit angst hoe hij uit de operatie kwam, werd mij verteld. Ik was geïntrigeerd. De man droeg een geruite pet, had twee lachende ogen en een brede glimlach. De foto op het boek in zijn handen herkende ik.

'Wilde je wat vragen?'

'Dat boek,' stamelde ik. Zijn glimlach werd nog breder. Eindelijk iemand die niet naar de pijl vroeg.

Trudy Pas - Spuwen

22 december

Oog in oog met zijn museaal kunstwerk hijgt ze van schrik. Gevoelens uit de jaren zeventig komen met grote gieren. Nog net houdt ze zich staande om decorum te bewaren. Opnieuw ziet ze zich terug aan de keukentafel met hem, een onsuccesvol kunstenaar. Getroost heeft ze hem. Hij nam alles, ook haar zelfrespect. Alle bittere nasmaken, een mond vol, laat ze over haar tong rollen, kauwt erop als op taai vlees en dan, als ze goed om zich heen heeft gekeken – nee, niemand – maakt ze een kwat, spuugt die midden op zijn klodderdoek; niet traceerbaar. Helaas.

Erik Uniken - Ontmoederd

23 december

Voor het eerst weer bij de geschampte boom langs de n-weg. Onverwacht halen mijn zintuigen hun herinneringen op. De suizende voertuigen laten me huiveren.

Ik open het glazen deurtje en plaats een waxinekaarsje. Vanwege de tranen steek ik naast. Ik lach een beetje onwennig, snuif een keer diep en dan komt het lichtje tot leven. Daar ben je, voor vier uurtjes dichterbij; een uur voor elk jaar. Papa kan alleen niet meer, hij zit bekneld in zichzelf, trekt me onhandig naar de auto. De tweede keer dat we je hier in de steek laten. Drie slag is uit. Beloofd!