UKV's van de week: De mislukte man en Mouwen

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.  

Erik Uniken - De mislukte man

13 december

Altijd die typische odeur als je de werkplaats binnenloopt; een geurencocktail van rubberlucht, benzine en “iets verbrands”.
‘Had je gebeld?’
‘Goedemorgen. Ja, een half uurtje geleden ongeveer.’
‘O, met die losse knilfsensor.’
Daar gaan we. Ik ben een man. Had ik dit moeten weten?
‘Nou, dat weet ik dus niet. Dat dacht uw collega aan de telefoon.’
‘Koelingsstrator gecontroleerd?’
‘Ehm, koelings… even denk… nee.’
‘Altijd als eerste even doen, hè; prieltjes nakijken, kloktengels, stoempbuisje.’
‘F-ringetje vervangen,’ vul ik onzeker aan.
‘Nee, dát mag je dus nooit zelf doen. Levensgevaarlijk. Moet je echt even voor langskomen.’

Thijs Hanrath - mijn levensverhaalmeditatie

14 december

Wij liggen als planken op de grond. 
'Ga naar de momenten dat je er was. Ervaar ze,' zegt de lijzige softe stem van onze levensverhaalcoach. 
Maar mijn leven is geen verhaal; ik weiger mezelf op te sluiten in een vertelling onder begeleiding van een coach, die ook al zo sabelde met het woord comfortzone. Ik leef liever. 
'Zie je rode draad en wandel'
Dan moeten we rechtop gaan zitten ons notitieblokje pakken en schrijven.
'Luister naar je schrijfproces ... Orden je fragmenten ... verbind ze.' 
'Waarom zou ik dat willen?' vraag ik
'Goede vraag,' zegt mijn coach, 'jij komt er wel.'

Corrie Nieman - Uitentreuren

14 december

Als kind speelde ik het liefst buiten waar allerlei kattenkwaad werd uitgehaald. Bij kattenkwaad wisten mijn ouders het meestal al voor ik thuis kwam, en voor de zoveelste keer veel te laat. Dat moest elke dag uitentreuren worden herhaald, maar ik was Oost-Indisch doof. Buiten ravotten was veel leuker dan braaf op een stoel zitten en denk erom rechtop. Als pa me zag hangen kreeg ik van hem ook nog een fleer op m’n kop toe, terwijl ma me al flink had geknepen of zelfs met de mattenklopper had gegeven. Zonder eten naar bed, dat was het ergste.
 

Marike van der Raadt - Reality Spin-off 

15 december

24 december mag ik weer. 
Testen of ik de buitenwereld nog ken. 
De GGD en ik zijn inmiddels gefuseerd lijkt wel. Ik peuter dossiernummers, waarvan ik dacht dat zij ze zelf toch bedacht hadden, uit mijn eigen inbox. De jonge medewerker belt terug omdat zijn telefoon slecht contact maakt. Typisch. Ik maak ook steeds minder contact. 
Alleen online leef ik; van supermarkt tot beeldbellen en lesgeven met een begeleider in mijn lokaal. Ik leef op van mensen voor mijn deur. Echte mensen.
Mijn jongste viert deze week verlaat Sint met twee dagen later vervroegd kerst.
Hilarisch! (Lachband)

Robert van der Meulen - MOUWEN

15 december

Het in haar mouwen geklommen meisje klemt een kopje verse muntthee tussen twee half verborgen handen. Haar bagel blijft onaangeroerd. Dan zwaait de deur van de lunchroom open. Een blonde jongen met baardje en mannenknot loopt onzeker op haar af. Ze ontwijkt zijn poging tot oogcontact door voorovergebogen kleine slokjes te nemen. Hij zucht en gaat tegenover haar zitten. 
‘Ik weet het van jou en Diederik,’ hoor ik hem zeggen. 
‘Oké,’ antwoordt zij terwijl ze naar buiten kijkt. 
Hij zucht en zegt: ‘Dan hebben we elkaar niks meer te zeggen, toch?’ 
Zij zwijgt en klimt dieper in haar mouwen.