UKV’s van de week: Mijmering en breiwerkje

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

---

Luc Vos - Mijmering

14 november

De dag dat de zon mij weer in haar armen sluit, is de dag dat ik opnieuw moet leren ademen en lessen trekken uit het leven dat ik leidde met de foute vrienden, de verkeerde intenties en de misgelopen uitkomsten die mij brachten op plaatsen waar ik niet meer terug wil keren en mij dingen deed doen die ik nooit meer wil herhalen, maar toch net leerde dat wat ook de uitkomst is, het pad dat leidt naar waar we morgen allemaal zonder uitzondering naartoe gaan, exact dat is wat wij er zelf van maken en simpelweg niets anders.

Marijcke Cauwe

14 november

Als je zesentachtig bent
met een lijf dat krom en stijf
een ruggengraat herbergt
waaraan spaakbenen en ellenpijpen
kletterend hangen
heb je nog maar één verlangen
en dat is tijd
om te kijken naar het baldakijn
van wolken
dat de zon verbergt.
Tijd om op hen te letten
die de wereld bevolken
met hun strenge wetten
waarvan één
“de wet van de sterkste”
de ergste is.
Om dat te begrijpen
naast de zin en onzin
van de tien geboden
die een mens beletten
mens te zijn,
smeek ik de Goden
“Geef mij nog eens zes en tachtig jaar!”

Marike van der Raadt - Breiwerkje

14 november

Mijn werkje wordt een sjaal, tenminste... dat dacht ik. Mijn naalden waren al een heel eind op weg, vele doorsteekjes en overhalen verder, bleek het opeens iets anders te worden. Ik liet het afglijden en voelde een mislukking naderbij. Want wie wil er nou een truisjaalmuts?
Ik liet mij natuurlijk weer overhalen om verder te gaan, stak tussendoor om wel op tijd klaar te zijn voor het moment waar de ontvanger met smacht op wacht. Mijn breisel moet af voor de klant die ik voor ogen heb.
Mijn klant met koude nekenkelhandvoeten.

Elka Le Mair – Schoenen

17 november

‘Kies maar,’ zegt mama. Hoe dan? Laatst zei ze nog dat ze krap bij kas zat. En met Lisa’s verjaardag ontglipte haar dat ze bespaard had op de boodschappen om haar cadeau te kunnen kopen.
‘Leuk zijn ze, hè?’ wijst de verkoopster naar de hippe schoenen.
Ik, de grijze muis, met deze kekke schoenen. Op school zullen ze hiervan steil achteroverslaan. Even fladdert mijn maag. Dan land ik. Ze zijn zoveel duurder.
‘Die,’ wijs ik, mezelf dwingend tot een glimlach.
‘Verstandig,’ zucht mama, haar gezicht opgeklaard.
Met een pijnlijke keel loop ik naar de kassa.

Carolijn Selten – Sterkte

17 november

Sterkte, leest ze op de zoveelste kaart die ze ontvangt. Ze scant de afzender en gooit de kaart op de eettafel. Dat het goedbedoeld is, dat weet ze. Maar hoe kan ze haar rug rechten nu ze stuurloos is? Hoe kan ze doorgaan nu de horizon verdwenen is?
Wens me alsjeblieft verdriet, denkt ze. Verdriet dat me vastzuigt als slijk van een drooggevallen wad.
Want daar, op de bodem van de zee, ervaart ze de leegte. De leegte die zich langzaam vult met hun liefde. Het doorvoelen daarvan is het enige wat haar weer op het droge krijgt.