UKV's van de week: Melodieus en Haast

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

Luc Vos - Melodieus

19 november

Zijn benen trillen. Hij voelt de bassen, de drums geven het ritme aan in zijn lijf. De herinnering aan de hits uit zijn jeugd brengt een glimlach om zijn mond.

Hij legt zijn hand op de luidspreker. Hij voelt het. 

Boem boem pats. Boem boem pats. 

Hij schuifelt naar het midden van de dansvloer. Beweegt zoals hij vroeger bewoog. Zijn ogen sluiten, de zanger haalt probleemloos opnieuw de hoogste noten in zijn hoofd. 

Hij kijkt, om zich heen alleen lachende gezichten. Cirkels worden gevormd met handen, duimen gaan omhoog. Hij danst. Hij is terug, voor even. Zoals zijn gehoor.

Harmke Roestenburg - Haast

20 november

De schuifdeur opent en een pakketbezorger drukt op alle knoppen naast de brievenbussen. Melodieus schalt het seniorenkoor door de hal: ‘Jaaa’, ‘Hallo’, ‘Wie is daar?’ 

Mazzel, er gaat iemand naar buiten. Hij rent door de gang naar het bezorgadres, belt, wacht een minuut en zet dan de doos voor de deur. Hij probeert nog, iemand te vinden om het te melden, maar ook de andere bewoners hebben tijd nodig om naar de deur te komen.

Zeven buren kijken verbaasd naar elkaar en naar de doos bij de eerste deur.

De bezorger heeft in ieder geval de gespreksstof goed afgeleverd.

Marie-louise Hellemons - Kinderwens

21 november

In de verte klinkt het eerste huiltje.
Een zucht ontglipt zijn lippen.
In de kinderkamer is de hemel al verlicht.
Kalmerende sterren als een nutteloos gebaar.
Zachtjes snikt het meisje in zijn armen verder.
Bij het doven van de sterren loopt hij nog even door.
Vijf minuten zachtjes neuriënd, omdat dat eenmaal hoort.
Terug in bed streelt hij zijn vrouw zachtjes door haar haar.
Met een uitstapje naar haar armen, al zijn die nog altijd zwaar.
Met het sluiten van zijn ogen dient de tweede huil zich aan.
Waarom kan niemand begrijpen dat hij voor eentje had willen gaan?

Elsbeth Boom - Geluk

22 november

ze fluit de mussen van het dak
blij met de hete zomerzon
en blij met haar lachende zelf

een 'hallo' hier
een glimlach daar
haar jurk draait rondjes
om haar stevig stappende bruine benen
geen wind nodig, alleen geluk

'hallo schoonheid'
hallo voor u, o mooie dag, ik heb u o zo lief
dank voor zomerkusjes op mijn huid
voor de dingen op mijn pad
herinneringen in de maak
dank u, dat ik fluiten mag

ze draait een rondje
haar jurk lacht haar benen bloot

Trudy Pas – Kom van het dak af!

22 november

“Wil je me van het dak komen halen?’

Ik schiet gelijk in de lach: ’Komme van dat dak af!’ zing ik door de telefoon.

‘Het is serieus, de trap viel om, ik sta nog op het dak.’

Ik haast me, zet de ladder terug; hij kan het dak af. Maar de storm rukt op dat moment zo hard aan alles om ons heen, - wat een schrik! - dat hij met ladder en al opzij wordt gezwaaid, in een keurige kwartcirkel, en precies op zijn voeten belandt en blijft staan, wat hem doet uitroepen: ‘Hoera, ik kan het nog!’