UKV's van de week: luister en de naakte waarheid

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

Luc Vos - Ik zweef 

17 oktober

Er kriebelt iets onder mijn tenen. Ik schud mijn hoofd, kijk naar de menigte voor mij. Ze kijken vriendelijk. Is dit echt? 
De kriebeling versterkt. Opnieuw kijk ik naar beneden. Nee! Ik knipper. Ja, het is echt. Mijn voeten verloren het contact met de oude parketvloer van het kasteel. 
Applaus en goedkeurende stemmen trekken mijn ogen weer omhoog. Mijn vrouwtje knipoogt naar mij. Mijn zoon fluistert in mijn oor: ‘ik ben fier op jou, papa.’
Ik adem diep in en kijk naar de uitbundige menigte. Ze zijn er echt. Voor mij en mijn boek. En ik, ik zweef. Echt.

Rom Molemaker - Luister

18 oktober

Ze weet niet meer wanneer het begon te knagen, vanaf wanneer de momenten voor de spiegel in de ochtend haar steeds neerslachtiger maakten. Haar leeftijd was een gestaag opererende vijand geworden. Natuurlijk waren er potjes en tubes met middeltjes, maar die zetten geen zoden aan de dijk.
Tenslotte, aangespoord door de oogverblindende advertenties, nam ze een besluit: op naar de vluchtheuvel die botox heet, daar zou haar luister worden hersteld.
Als ze nu in de spiegel kijkt ziet ze geen ruïne, geen verval, maar een ander. Glad, als een masker.
Gelukkig heeft ze de foto's nog.

Eric Uniken - De naakte waarheid

18 oktober

Hoe Linde daar staat, rank en puntig in de berm waarop haar schaduw zich traag in het late zonlicht uitrekt; hoe zij haar okerkleurige bladerjurk lostornt en lapje voor lapje van zich af laat glijden, in het gras, tot een vormeloos bultje rondom haar slanke stam; de wind haar plunje de straat op wervelt en via de goten der vergankelijkheid het riool in blaast; een watergroeve, vlakbij het bankje waarop slechts één ziel zit om dit expirerende tafereel te aanschouwen; eentje die zich in Linde herkent:

Ik torn en beken steeds meer kleur.

Wendy Sempels - Drijfveer

19 oktober

Bibberend als een rietje ademde hij gejaagd in de plastic zak. In en uit.
Kalm worden nu! Hou je kop erbij. Wat heb je gedáán?
Het geluid van krakend bot zou hem ongetwijfeld nog lang achtervolgen. De brute kracht waarmee hij haar nek verbrijzelde, die smekende ogen …
De ontvoering was vlekkeloos verlopen maar nu ze zo levenloos aan z’n voeten lag, brak de veer.
Het was haar schuld! Zijn vrouw, zijn godverdomse vrouw had hem tot deze waanzin gedreven met haar veggieballen, tofuburgers en quorngehakt.
Hij zou het haar straks betaald zetten.
Postume gerechtigheid voor Betty de buurkip.

Marijcke Cauwe - Luister

19 oktober

Straks ga je op dikke dribbelbeentjes
en een snoezig snotterneusje
aan mijn hand door het gras
vol bloemen
en ik zal zeggen
hoe je ze moet noemen.
In mij ruist een gefluister
stemmen die mij kwellen
met te vertellen:
‘Jij bent nu te groot
voor mama’s schoot.
Jij wordt van die plek verdreven
voor altijd, niet voor even.’
Maar lief zusje, luister
wij gaan hand in hand
door het gras
om bloemen te plukken.
Het zal de stemmen niet gelukken
ons uiteen te drijven.
Op de schoot van mama
gaan we samen verblijven.
Niet even, maar voor altijd.