UKV’s van de week: Lijfelijk en Zandloper

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

Jup Goffin - Lijfelijk

14 oktober

‘Mien, wat denk je wat.’
‘Wat, Truus?’
‘Die van mijn wil dat ik meegaat naar die Karmasutra beurs.’
‘Je meent ‘t niet?’
‘Zekers wete. Maar ik hebt ‘m gezeg dat ie dat toch eg op z’n buik ken schrijve.’
‘Gelijk heb je, Truus. Die van mijn brach vorig jaar dat boek mee naar huis.’
‘En?’
‘Ik ben ‘t huis uit gevluch. Die lijpo wouw elk standje uitprobere. Na twee dage kon ik geeneens meer normaal lope.’
‘Precies. Moet je nagaan as ie dat op die beurs in lijf en lede aanschouwt. Dus ik zeg aan mijn lijf geen punaises.’

Elsbeth Boom - Zandloper

15 oktober

Vannacht was zwaar. Lepeltje-lepeltje bleek te pijnlijk. Je ‘sorry’ was echt niet nodig, lief.
Iedereen is onrustig, zich bewust van wat komen gaat vandaag. En toch voel ik alleen maar rust. En jij ligt naast me, jij prachtvrouw. Je snurkt. Dat is me nooit eerder opgevallen, grappig. Lieve, zachte snurkjes.
Goedemorgen, schoonheid.
De dag is nog even alleen van ons. Kom dicht tegen me aan liggen. Ik hou zoveel van je, jij sterke vrouw. Ik was nog lang niet klaar met je. Ik zou je eeuwig vast willen houden. Maar onze eeuwigheid eindigt straks.
Ik ben er klaar voor.

Bob Faber - Zandloper

15 oktober

In zijn geboortehuis hangt nog de geur van kruiden die oma in de schouw te drogen hing. Tijm, lavendel, rozemarijn uit eigen tuin. De rook die soms uit de potkachel naar boven kringelde, is in de gebinten getrokken. 
Het hem zo vertrouwde huis is doordesemd van alle geuren die het voortbracht en van de warmte en genegenheid die oma uitstraalde. 
Voor de laatste keer draait hij de zandloper die op de schouw staat om en wacht in gedachten verzonken tot deze de tijd heeft stilgezet. 
De maretak die aan de zoldering hangt zal hij later op oma's graf leggen.

Tja Huizing - Even een frisse neus halen

16 oktober

Er staat een rolstoel op de gang, waar ik dankbaar gebruik van maak. Mijn eerste rit is naar buiten. Ik zet de rolstoel op de rem een steek een sigaret op. Eindelijk wat ontspanning.
‘Ongezond,’ zegt een voorbijlopende man.
‘Geestelijk niet.’
De volgende zegt: ‘Lekker bezig.’
Ik steek mijn duim op.
Plotseling verstoort een verpleegster mijn uitje. ‘Wat mankeert je wel om hier te gaan paffen?’
‘Omdat het tegenwoordig niet meer binnen mag.’
‘Dat mocht nooit.’
‘Zeker wel. Ik kom uit die tijd.’

Luc Vos - Zandloper #528

17 oktober

Jouw eerste schreeuw klonk als muziek in mijn oren. De eerste keer groentepap was een gevecht met het behang als verliezende partij. De eerste schooldag een herinnering die vervaagde, de grote school, het eerste uitje, nachtenlang wakker liggen of je veilig naar huis zou komen. Langzaam loslaten, leren, moeilijk, maar het was gelukt. 
Tot vandaag. Die foto, jij gelukkig, ik moet erom lachen, door mijn tranen heen. Mag ik nog één keer aan die zandloper draaien, in de omgekeerde richting. Tot voor het moment dat die auto te snel uit de bocht kwam en alles wat ik had vernielde.