UKV's van de week: Lieve jongen en Zwembroek

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

---

Trudy Pas - Lieve jongen

30 juni

Zal ze hem aanspreken, een kopje koffie aanbieden? Ze wil al op het raam tikken, houdt in. Sinds ze hem bij de nieuwjaarswens een flinke fooi heeft gegeven, ligt naast haar NRC een extra Parool op de mat. Af en toe zwaait ze naar hem en dan zwaait hij enthousiast terug, krijgt ze zijn grote glimlach van oor tot oor. Er is niets romantisch aan, het leeftijdsverschil is zeker veertig jaar, maar zijn attentie verblijdt haar hele dag. Hem aanspreken? Nee, ze doet het niet, in dit woordeloos ontmoeten zit een diepmenselijke magie, die moet blijven zoals die is.

Carolijn Selten - ZWEMBROEK

1 juli

‘Wie het eerst bij het water is,’ roep ik. ‘Over drie-twee…’ 
De puber kijkt me bozig aan. 
‘Ik ga me hier dus ècht niet omkleden,’ zegt hij. 
‘Jij wilde toch zwemmen?’ Hij haalt z’n schouders op. Er loopt zweet over zijn rug.
‘Ik houd je handdoek wel vast,’ zeg ik.
‘Mám!’
Zijn blik glijdt naar het water, waar wordt overgegooid met een strandbal. Ik herken twee van zijn klasgenootjes, allebei in bikini. 
Ze zwaaien.
‘Hee Bram!’
‘Yo!’ 
Zijn stem klinkt lager. Hij springt op.
‘Ga anders even koffiedrinken,’ zegt hij en rent in z’n korte spijkerbroek naar zee.

Martine van Asperen - Uitje

1 juli

‘Niet weer…’ prevel ik en mijn lijf trilt, mijn ademhaling komt niet verder dan boven in mijn borst, mijn handen houden stevig mijn zusje vast. Bij elk golfgebrul houdt mijn zusje mij steviger vast. Ze trilt nog harder dan ik. 
Ik verberg mijn gezicht in haar donkere krullen en probeer de beelden van die weken in die boot vol met lotgenoten van mij af te duwen. Maar het lukt niet. Het gekrijs van de meeuwen brengt het paniekerige gekerm levendig terug. 
Een halfuur later zitten we weer in de bus naar het azc. We hebben ons uitje overleefd...

Mechtilde Meijer - Heel even maar

2 juli

Als hoofd van een modelgezin uit Harderwijk droeg hij zijn overtuigingen welbespraakt en hartstochtelijk uit, bij voorkeur op de socials.
“Ik blijf erbij,” schreef hij bij de kinderwens van een homo-stel, “omdat vrouwen en mannen biologisch, psychologisch en fysiologisch verschillen, kunnen alleen zij kinderen krijgen zoals God het bedoeld heeft.”
Voldaan drukte hij op ‘zend’ en herlas tevreden zijn opmerking.
Die avond, na zijn wekelijkse gebedsbijeenkomst in Amsterdam, twijfelde hij voor het eerst toen hij zijn geliefde goedenacht zoende en hem kort aankeek. Heel even maar. Tenslotte werden ze beiden al genoeg gekweld door gewetensnood.

Luc Vos - Het strand

3 juli

'Jan! Waar is Pieter?'
Verwilderd kijkt de vrouw om zich heen, haar hart herstart als ze haar vierjarige achter een tent ziet.
'Hier blijven! Je mag niet alleen weg.'
De jongen werpt korrels op en kijkt zijn moeder glunderend aan. 'Leuk, mama.'
Ze zucht, geeft haar vijftienjarige dochter geld voor een ijsje van de man met de kar met de grote wielen. 'Eentje, oké?'
'Mag ik ook, mama?' vraagt de kleinste.
'Als je hier blijft.'
'Leuke dag, hè,' zegt haar man als ze aanschuiven op weg naar huis.
'Hmm,' zucht ze en sluit haar ogen. 'Morgen blijven we thuis.'