UKV's van de week: Kleine filosoof en Het doek valt

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

---

Ema Sindelarova - Kleine filosoof

23 maart 2025
"Mamaa?"
"Jaa?"
"Mag ik wat zeggen?"
Ik dacht het al, hij zit ergens over na te denken, zo stil was hij. Mijn kleinkind is regelmatig verzonken in dagdromen en gedachten, die hij vervolgens met ons wil delen. Dit is zijn gebruikelijke manier om dat aan te kondigen.
"Mensen die heel erg oud zijn gaan soms ineens dood, hè?"
" Dat is zo," bevestigt mama, " oude mensen gaan dood."
" Ken jij iemand die heel erg oud is?" Meng ik mij in het gesprek.
Elias veegt de snot van zijn neus en wijst met diezelfde vinger mij aan: "Jij!"

Chloe Schmitz du Moulin - Schaduw

24 maart 2025
Als een schaduw achtervolg ik mezelf. De boodschappen, mijn sleutelbos, telefoon. Check, double
check, triple check. De boodschappen staan in de koelkast, mijn sleutelbos hangt aan de karabijner, mijn telefoon is in mijn ene vestzak, oortjes in de andere. Ik wil geen meter onnodig heen en weer lopen. Weer raap ik de sok die ik nu al zeker voor de tiende keer passeer niet op.
Uren later sta ik op. Mijn schaduw achtervolgt me naar de koelkast. Ik staar naar de blauw met roze poel gesmolten smurfenijs waarin de appels in de groentela drijven. "Mjam", denk ik hoopvol.

Asko De Vries Robles - OORLOGJE

24 maart 2025
Kinderen, die geen kind meer zijn.
‘Paf, je bent dood,’ riep ik ooit, met mijn klappertjes pistool in de aanslag.
Mijn vriendje ging liggen, ogen stijf dicht.
We hadden de grootse schik.
Na afloop een glaasje prik, en wat lekkers.
‘Zometeen speel jij dat je dood bent.’
Volmondig zei ik ja, verslikte mij bijna in een stuk bitterzoete chocola.
De dood was nog een vast onderdeel van het leven.
Het mooie van vallen was het weer opstaan.
Je gaf elkaar na afloop netjes een hand.
Oorlogje spelen stond nog in de kinderschoenen.

Marloes Postma-Schel - Geluk

24 maart 2025
Hij is al heel lang stil. Hangend op de bank, in gedachten verzonken. 
Zijn kleine beentjes bungelend over de rand, zijn hoofdje weggezakt in een groot, zacht kussen. Hij houdt iets vast, maar kan niet goed zien wat het is.
Ik vraag me af waar hij aan denkt. Misschien is er iets gebeurd op school, ruzie met een vriendje. Misschien denkt hij aan fijne dingen.
Ik kijk naar hem vanaf een afstandje. 
"Weet je wat het is met spekkies mama? Ik lust ze niet, maar ze voelen zo lekker om vast te houden." 
Soms is het allemaal niet zo ingewikkeld.

Gudo van Zijderveld - Het doek valt

26 maart 2025

‘Mogen wij bellen als het zover is?’
‘Alleen als het er echt om spant.’
‘Maar wilt u dan geen afscheid nemen van uw dierbare?’
‘Ach, het leven sijpelt al vroeg weg, als wit strandzand tussen kindervingertjes. Ons bestaan is één grote aanloop voor die laatste sprong in het duister.’
De bel gaat, het is zover, er is geen weg terug.
De foyer loopt leeg, de koffiekopjes rinkelen en alle mobieltjes zwijgen. Het zaallicht dooft in het uitverkochte theater. Nog even zwaaien naar mijn dierbare, ze zit in een andere rij.