Afbeelding
Pixabay: Stevepb
Pixabay: Stevepb
Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.
8 november
Soms vraag je je af of etalages in een drukke winkelstraat nog wel worden bekeken. Jan en alleman loopt elkaar zonder oogcontact voorbij. Iedereen is gefocust op zijn mobieltje en sluit zich voor de buitenwereld af, alsof de omgeving er niet meer toe doet.
Helemaal gefocust op hun beeldscherm liep een stel tienermeiden mij onlangs bijna onder de voet. Slechts een verwijtende blik viel me ten deel.
Edoch, op mijn dagelijkse wandeling door het Vondelpark kwam mij vanmorgen een jonge vrouw met een klein meisje aan de hand tegemoet.
Ze groette mij. Ik groette haar. Ze vergrootte mijn geluksgevoel.
11 november
Het begon zo’n anderhalf jaar geleden. Dan kon hij geen verbinding maken met de computer, dan weer werkte het niet online, maar ook niet offline. Dan was hij ineens ‘gereed’ maar deed vervolgens niets. Hij gaf allerlei onbegrijpelijke geluidjes en dito foutmeldingen. Gekmakend was het, letterlijk! Want uiteindelijk werd ik gediagnostiseerd met 'Printerfobia'. Ik zit momenteel in een speciale kliniek met honderden lotgenoten. Woorden als ‘afdrukken’, ‘kopiëren’, ‘scannen’ en dergelijke, worden angstvallig vermeden. Gelukkig gaat het nu een stuk beter met me. Gisteren mocht ik drie seconden zonder medicatie naar een afbeelding van een printer kijken.
11 november
Een kopje verwarmt mijn handpalmen, maar maakt de buitenzijden van mijn handen des te kouder. Het voelt als vroeger bij oma, met alleen een kachel in de woonkamer, de rest onverwarmd. Waar losse bankkussens op het vloerzeil mijn bed vormden, bekleed met lakens en scheerwollen deken, in de winter een kruik. Uit mijn geheugen beginnen vleugjes van groene zeep, overrijpe banaan en verse groentesoep aan mijn neusharen te kriebelen. Ik ruik oma.
Ik open mijn ogen, neem voldaan een slok van mijn thee. Twintig jaar geleden brachten wij haar, zoals dat heet, weg. Maar zij verliet mij nooit.
13 november
Mijn toenaderingspogingen sneuvelden steevast in heldere, maar door zijn ziekte gedicteerde argumenten. Dat bleef zo, tot het fatale telefoontje dat de navelstreng voorgoed doorknipte.
Nee, vloeken hielp niet, net zo min als het opruimen van zijn spullen. Ik blijf een vreemde, die gedachteloos bladert door zijn dagboeknotities en behandelverslagen die een bloederig spoor snijden door mijn ziel. Radeloze tranen van gekwetstheid vermengen zich met die om wat had kunnen zijn.
‘Loslaten,’ zei zijn begeleider ooit, ‘is het beste dat je voor hem kunt doen.’
Vandaag neem ik afscheid, verlies ik hem voor de tweede keer aan dezelfde tegenstander.
14 november
‘Vanavond niet, schat, ik ben nog kapot van de vorige nacht; wie weet, hoe vaak ik vannacht eruit moet.’
‘Kan ik ook doen, we zeiden toch: wie eerst wakker wordt...’
‘Ja.. en dan doe je alsof je slaapt!’
‘Ik sliep echt! Niet zo raar, om vier uur ’s nachts.’
‘Ik ook hoor, voordat ze begonnen te miepen. Maar ik sta meteen op, maak hun melk warm, geef ze de fles… en dan kan ik niet meer in slaap vallen.’
‘Wat een gedoe, klopt. We redden het, samen, maak mij gewoon wakker vannacht. Hey, hoe lang krijgen honden borstvoeding, eigenlijk?’
Mariken Heitman geeft tips! Meld je aan en ontvang dit nummer.
Meld je aan voor de Schrijven Nieuwsbrief.
Ervaren redacteur Maria Genova deed voor Schrijven Online meer dan dertig manuscriptbeoordelingen. Lees haar tips in het komende nummer!
Topauteur Herman Koch geeft naar aanleiding van het verschijnen van zijn nieuwe boek advies aan jonge schrijvers. Meld je aan!
Dit nummer niet missen? Neem vóór 24 januari 23:59 u. een abonnement dan ontvang je dit nummer!