UKV's van de week in de schijnwerpers

In de groep Schrijven Magazine: Ultrakorte Verhalen dagen we schrijvers iedere dag uit om een ultrakort verhaal te schrijven: een heel verhaal in maximaal 99 woorden. Zowel voor beginnende als ervaren schrijvers is dit een fijne oefening om kort en krachtig een verhaal te kunnen vertellen. Iedere week zetten we er vijf in de spotlights als aanmoediging en waardering. Deze vijf vielen ons deze week op, vanwege hun originaliteit, verrassende wending, kwaliteit of spraakmakendheid.

1945 Na de bevrijding - Aaltje Van Wieringen

26 februari

We klauteren over het prikkeldraad en rennen naar het bos. Mijn broertje hijgt:’Kijk uit voor die berg, dat is munitie ’
We klimmen over een hek. Weer een heuveltje, er op staat een bordje met een doodshoofd en twee gekruiste beenderen: Niet buiten de paden!.
‘Afblijven, het kan ontploffen! gil ik indachtig de in honderd stukken ontplofte twee jongens die afgelopen zondag uit de boom op een landmijn sprongen. 
We zoeken kogels. Het kruit stoppen we in een holle sleutel met een spijker er in, een touwtje, even slingeren, en knallen tegen de stoeprand.
Het bos ruikt naar lijken

ROOFTOCHT - Willem Olierook

27 februari

‘Dat durf jij niet,’ fluisterde de jongen tegen zijn kameraad.
Even daarvoor hadden ze met ongedacht gemak de zware houten deur geforceerd.
De muffe geur was vermengd met flarden van uitgewalmde kaarsen.
Hun zoektocht naar gevulde offerblokken had niets opgeleverd.
‘Moet je kijken,’ zei de langste van de twee, ‘hier ligt een verschrompeld lijk.’
‘Met z’n helm nog op,’ lachte de ander, ‘wat een oud geval zeg.’
‘Misschien is die veel waard voor verzamelaars,’ reageerde de vinder.
Hij probeerde het hoofddeksel er af te halen, maar het ding zat behoorlijk vast.
‘Ik zal z’n kop ook mee moeten nemen.’

ACHTERHAALD - Theo Stepper

28 februari

Het heeft geen zin om achterom te kijken. Ik moet vooruit. Mijn benen branden. Mijn ademhaling schuurt mijn huig. Mijn longen zijn gulzig. Ze moeten, mijn spieren gillen om zuurstof.
De klok tikt onverbiddelijk. Mijn watervoorraad is bijna uitgeput. Mijn gedachten zijn flarden als in een psychedelische trip. 
Lang hoorde ik alleen mijn eigen voetstappen. Mechanisch roffelen ze een meedogenloos ritme. Die cadans wordt nu verstoord door een extra paar voeten. Ze halen me in. 
De passen versnellen, de mijne vertragen. Ik voel de grond onder mijn voeten verdwijnen en ik val languit op de loopband. Ik haat fitness.

Ondertussen in de outback - Stephanie Franssen 

27 februari

'Auw', zegt koala die met een bons uit de eucalyptus valt.
Kangoeroe springt geschrokken op en roept: 'Wat doe je?'
'Oh stom, ik ben vergeten dat ik gisteren bij de manicure ben geweest. Mijn nagels zijn geknipt, daardoor glipte ik uit de boom. Kijk eens hoe mooi de blauwe nagellak, met extra glitters, in de zon glimt'. Koala zwaait met zijn poot voor Kangoeroe's snuit. 'Ultra shiny, stond op het flesje.'
Kangoeroe kijkt er argwanend naar en snuift. 'Ach, het is maar wat je mooi vindt. Ik hou meer van mat rood.'

Pruimen - Stella Matula

24 februari 

Jantje klom in de boom om noten te plukken. Hij klauterde tot aan de hoogste tak. Daar had hij mooi uitzicht over de landerijen. 
Onder hem hoorde hij een harde plof. Jantje schrok.
‘Oh nee, weer de verkeerde toonladder uit de klankkast gehaald!’ 

‘Jantje zag eens pruimen hangen, oh als eieren zo groot ...’ declameerde zijn zusje even verderop. 
‘Klazientje! Klaziehien! Kun jij even de juiste toon aanslaan alsjeblieft?’ Zo kom ik nooit uit deze hoge boom.' Het begon te waaien. 

Klazien zag Jantjes paniek. Ze grijnsde. Boven in de boom werd Jantje aangevallen door een vlucht valse noten.