UKV’s van de week: herfstwandeling en haperend brein

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

Luc Vos - Bredero

7 september 

Het enthousiasme waarmee mijn overbuurvrouw mij begroette toen ik tegenover haar plaatsnam in de historische train naar Kuranda was niet echt hartverwarmend. Ik vrees dat het tegendeel dichter bij de waarheid was. 
Mijn ‘good evening’ werd begroet met iets wat in sommige misschien culturen op oogcontact lijkt. Ik was klaar voor een saaie rit, tot …
'Ze hebben de wijn bijgevuld,’ zegt ze als ik mijn plaats inneem na een stop aan een waterval. 
Een uur later weet ik dat ze twee echtgenoten is verloren, twee dochters en vijf kleindochters heeft en net kanker heeft overwonnen. 
Het kan verkeren.

Marijcke Cauwe - Herfstwandeling

7 september

Een eenzame oude man. Een vrouw met een gebroken hart.
Hij had het aangedurfd de vrouw te vragen om in het stadspark iets te gaan drinken.
Zij had niet het lef gehad ‘nee’ te zeggen.
Maar ook hij zou haar gebroken hart niet kunnen lijmen.
Hij verzocht haar om stil te staan.
‘Kijk!' gebood hij.
Ze zag de herfst. Door de herfstzon beschenen bomen met een rood, goud en geel dooraderd bladerdak. 
Zag een man die met stralende ogen verwachtingsvol op haar reactie wachtte.
Ze legde ze haar hand in de zijne. Ze had haar romanticus ontmoet.

Asko De Vries Robles - Haperend brein

8 september

Beetje bij beetje brokkelt haar geest af.
Trekt zij zich terug in haar binnenwereld. Dag in dag uit verschanst zij zich achter de buis. Moederziel alleen in het grote huis. Ooit was het gevuld met kinderstemmen. Stampte manlief de trap op en af.
‘Denk toch aan de buren,’ riep ze dan. Haar ogen fonkelden.
‘Maak je toch niet zo druk,’ smoorde hij haar met een dikke kus, plaagde haar zoals alleen hij dat kon. 
Nu is het stil in huis, maar ook zo stil in haar.
De CT-scan biedt uitsluitsel.
‘U heeft last van een haperend brein,’ stelt de geriater onomwonden vast.

Elsbeth Boom - Ontmoeting in de regen

10 september

‘Is het een mannetje?’ vroeg het oude, frêle dametje met een klein stemmetje. De treurige motregen had haar, hoogstwaarschijnlijk elke week opnieuw gecoiffeerde, roze permanent geen goed gedaan.
Ik haalde een natte lok uit mijn ogen en keek naar haar en haar dikke, hijgende teckel op zijn korte pootjes.
‘Max houdt niet van mannetjes,’ fluisterde ze bijna.
‘Nee, een vrouwtje,’ antwoordde ik. Dat is toch duidelijk, dacht ik.
Ik keek naar mijn net getrimde poedelmeisje.
Goh, dacht ik bij mezelf, hun kapsels lijken best op elkaar.
Ik kon, ondanks de gestage motregen, een glimlach nauwelijks onderdrukken.
‘Pink heet ze.'

Jup Goffin - Schrijfopdracht #523 

12 september

Ze kwam thuis met haar nieuwe vlam
eentje die alles weet maar niet heus
met 100 jaar ervaring in zijn luier
dus duidelijk niet mijn keus
Ze ging zich even omkleden
dus ben ik voor het gemak
maar een blokje gaan rijden
met hem in de kofferbak
Nu is mijn dochter ten einde raad
en de politie nog steeds op zoek
en ik heb weer verse stof
voor mijn spannend misdaad boek