UKV's van de week: Herfst en Vooroordringen

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

---

Debbie Mussen-Weerts - Monster

21 oktober

Dikke druppels biggelen vanuit haar donkerblonde haren op het bedje van bruinoranje bladeren, maanlicht glinstert in haar nietsziende ogen. Een streepje chocopasta op haar wang, rouwrandjes onder haar nagels. Een hand ligt open boven haar hoofd, de ander klemt een konijnenknuffel vast. Een vleugje wind vermengt de geur van ijzer en zweet. De vage afdruk van vingers in haar hals, een moddervlek op haar unicorn pyjama. Grote handen schudden vertwijfeld, wanhopig aan haar stille lichaampje. Voetstappen struikelen haastig naar achteren, verdwijnen in de bosjes. Sirenes zoeken in het donker. Ze werd voorgelezen over elfjes en prinsessen, door een monster.

Ria Streng - Geen titel

21 oktober

Soms zijn er dingen
die je niet kunt verdringen.
Ja soms zijn er zaken
die je blijven raken.
Je wilt ze vergeten
dus ga je maar eten.
Je vult een leegte die niet bestaat
omdat je het echte niet toelaat.
Een brok in je keel
tranen teveel.
Alles ingeslikt
erin gestikt.
Want:
Soms zijn er dingen
die zich niet laten verdringen.

Mechtilde Meijer - Herfst 

23 oktober

Als ik de hoek om ga, glij ik bijna uit en kan ik me dankzij mijn paraplu, die zich in de lange haag vasthaakt, staande houden. Nee, hè! Een van de baleinen is kapot. Geërgerd vouw ik het ding dicht en laat de regen op mijn gezicht tikkelen. Wat lekker eigenlijk! Ik stel me voor hoe schoon, zuiver water ook de binnenkant van mijn hoofd reinigt. Sombere gedachten, stressbriefjes vol met to do’s en tobberige overpeinzingen verdwijnen zomaar naar de achtergrond en maken plaats voor een aangename lichtheid. Fluitend mik ik mijn plu in de dichtstbijzijnde afvalbak. Hallo herfst!

Martine van Asperen - Nadagen

23 oktober

Op mijn eens sierlijke handen prijken aderen als termieten tunnels op een boomstam, blauwig zijn ze. Mijn vingers streelden ooit lijven, verschoonden luiers, maakten eten, hielden boeken vast, wat deden ze eigenlijk niet? Nu zijn ze steenkoud.
Onder mijn kortgeknipte nagels met afgebladderd parelmoeren lak zit wat bruin, een souvenir van een toiletgang, het kan mij niets schelen. Ik beweeg mijn vingers en de lichtbruine vlekjes deinen mee als leliebladeren op het water. De paarsige verkleuring onder mijn pink zal niet meer verdwijnen, hooguit vermeerderen, en kondigt slechts mijn laatste moment aan. Een laatste zucht, het was mooi.

Laura van der Linde - VOOROORDRINGEN

24 oktober

Dat is er zo één. Ik zie het gelijk als ze binnenkomt. Shopping bag van Bloemendaal op rechts, bling-bling horloge op links, inclusief demonstratief kijkgedrag. Druk-druk-druk. Kin en neus licht omhoog, dik gewimperde oogleden op half zeven.
Er zijn drie mensen voor me en het zal me niet gebeuren. Ik recht mijn rug. Ik ben een havik.
De dame voor me betaalt en hups, ik bestel kordaat drie gesneden volkoren. Bam! Gelukt.
Maar mijn triomfgevoel wordt ruw verstoord. Ik kom een euro tekort.
Haar genagellakte vingers leggen het muntje op de toonbank.
‘Hier meid, ik mats je.’