UKV's van de week: Halloween en Macht

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

---

Jessica Schardijn – Geen titel

14 oktober

Piet was dit jaar toch zeker de winnaar van de grootste pompoen.
Het ding groeide keurig in het midden van de voortuin en om hem de ‘looks’ te gunnen, werden andere naaste planten uit de grond gerukt.
Keurig schoffelde hij het stukje grond eromheen vrij.
Maar de overbuurman vond in zijn met onkruid overwoekerde tuin onder een meter groen een nog grotere.
Gedemotiveerd liet Piet zijn pompoen rotten en gisten.
Op een dag liet een doffe plof zich horen. stukken geëxplodeerd pompoen hingen aan het raam. De overbuurman boog diep en grijnsde: ‘Gefeliciteerd! Dit doe ik je niet na!’

Andrea Bos – Halloween

15 oktober

Mijn buurman ligt op het stenen trapje bij mijn voordeur. Ik zie een starend oog en geronnen bloed bij een oor, geen polsslag, zijn huid is koud. 
Mijn blik valt op de grote pompoen die ik naast het trapje heb gelegd. Simpel uitgesneden, grote ogen en een zigzag mond. 
Godslastering en duivelaanbidding vond de buurman het. Ik moest het maar snel weghalen. Zoniet zou hij het doen. 
Mijn pompoen kijkt triomfantelijk en heeft nu een knipoog. Ik steek mijn duim omhoog en knipoog terug. Daarna bel ik het alarmnummer.

Henri Pols – Gemis

17 oktober

De rand van mijn hoofdkussen werd ingedrukt, zoals vaker gebeurt als jij even opstaat voor een plas ofzo. Maar het is dinsdag - en dan lig je in je eigen bed, tweeënhalf uur rijden hier vandaan. Ik heb niet gehoord dat de kat van het bed op de parketvloer is gesprongen. 
Vannacht hoorde ik wel de gebruikelijke voetstappen en het opengaan van deuren, zoals altijd wanneer men alleen thuis is.
In de keuken, op het aanrecht, staat een potje jam, geopend, halfvol; ernaast ligt een theelepeltje. Jouw geliefde myrtillejam.
Het enige potje was eergisteren al leeg, ik had het weggegooid.

Luc Vos – Zon

18 oktober

De zon schijnt altijd. Dat was zijn motto. Hij geloofde dat ook echt. 
‘Het is niet omdat je de zon niet ziet, dat ze niet schijnt.’
Vaak werd er beleefd gelachen, soms begripvol geknikt. Vaker meewarig hoofden geschud achter zijn rug. 
‘Naïeveling,’ hoorde hij fluisteren, maar hij hield vol. Als iemand zei dat hun leven niet goed was. Als ze klaagden over de prijs van een biertje op een terras in de zon. Als het regende op een vrije dag. 
Hij probeerde het te zeggen de dag dat zijn dokter woordeloos zijn hoofd schudde. Even ging het niet meer.
 

Thilly Ran – Macht

19 oktober

"Volgens de weekopdracht moet ik je heel luguber aan gort snijden," zeg ik tegen hem.
Hij heeft overgewicht en zijn dikke kop loopt bijna rood aan van spanning.
Ik grinnik en proef de macht, die ik even over hem (en mijzelf!) heb.
Macht: pure horror is dat.
"Ik hou ook meer van slank dan van dik. Komt goed uit, dus...
Als ik het mes erin wil zetten, zie ik bijtijds hoe mooi hij is: de mooiste en grootste pompoen uit mijn moestuin.
"Ik kán het niet," fluister ik en berg met bevende handen het mes weer op.