UKV's van de week: Grijs daglicht en Vervreemding

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

---

Nel Goudriaan - Gast aan tafel 

22 april

Onwennig zitten we aan een vreemde keukentafel.
‘Stamppot is een typisch Hollands gerecht,‘ zegt de gastvrouw. Haar wangen blozen. 
Traag schuiven de kinderende de spekjes op een hoopje. De vorken krassen snerpend op het stenen bord. 
In mijn hoofd klinkt het geluid van bommen. Onze stad, ons leven, onze dromen. Wat is ervan overgebleven?
Mes en vork leg ik op mijn bord met de resten van de stamppot. Mijn ogen dwalen af naar het raam.
Buiten een staalblauwe hemel boven een veld vol heldergele narcissen. Ik knipper tegen het felle licht.

Jolanda van Ee - Nieuw begin 

22 april

De vroedvrouw reikt je vader de schaar aan. Rood, naakt en verfrommeld lig je op mijn buik. We zitten nog aan elkaar vast, verbonden door bloed en hartslag.
Zwijgend kijkt je vader weg. Hij wil de schaar niet.
Vergeefs probeer ik zijn blik te vangen. De vroedvrouw kijkt me vragend aan. Ik pak het instrument dan zelf en knip. De navelstreng is taaier dan gedacht. Je bent los, mijn nieuwbakken dochter.
Dan hoor ik hoe je vader de deur achter zich dichttrekt. Het besef dringt binnen: vanaf nu is het jij en ik.

Rom Molemaker - Grijs daglicht 

22 april

En nu is ze dus alleen.
Het leven dat voor haar ligt is donker en leeg. Ze is onzegbaar moe en verlangt naar het einde.
Terwijl ze op haar rug op bed ligt komen op het plafond gelukkiger tijden voorbij. van haar liefste, van zomers aan zee. Opkomende tranen vervormen de beelden tot ze weg zijn.
Dat wil ze zelf ook.
Maar er wordt haar geen rust gegund. Haar tijd blijft nog niet stilstaan.
Tussen de gordijnen door kiert beginnend, grijs daglicht.
Er gaat zo dadelijk een nieuwe dag aan haar beginnen.

Harmke Roestenburg - Vervreemding 

27 april

Geagiteerd uit ik mijn frustratie.
‘Echt, ik heb nooit last van stemmen, maar als ik buiten loop, is het of alle mensen in zichzelf praten of tegen een onzichtbaar iemand.
En als ik hen aanspreek, horen ze me niet.’
De therapeut knikt begrijpend, maar ik twijfel of hij wel heeft geluisterd.
Dan zie ik het.
Ontzet gil ik: ‘U hoort er bij! U heeft ook van die witte dingen in de oren!’

Robert van der Meulen - JONGENS VAN DERTIEN 

27 april

Niet gek dat je juist op zulke momenten ten prooi valt aan allerlei nostalgische bespiegelingen. Opeens vond ik mezelf terug als puber, zittend op de rand van mijn bed, luisterend naar die elpee met wonderschone liedjes. 
Ik wilde niet toegeven dat ik van die liedjes hield want het was onder leeftijdgenoten bepaald niet statusverhogend om openlijk fan van hem te zijn, je kon nog beter aanhanger van ABBA zijn. 
Vanmiddag ontmoette ik hem – zesentachtig jaar jong inmiddels – in de Kleine Willem. Ik was zo blij als een kind. Bij Paul van Vliet blijf ik altijd een jongen van dertien.