UKV's van de week: Grenzeloos vertrouwen en Dagboek

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

---

Tessa te Loo - Grenzeloos vertrouwen

21 juni

We schrikken allemaal op van het onverwachte vuurwerk, dat slechts op een paar meter afstand van onze woning wordt afgestoken. Met grote ogen kijkt mijn dochter van zeven me aan.
‘Mama, is het nou oorlog?’ vraagt ze.
‘Nee, lieverd, het is maar vuurwerk.’
‘Maar hoe weet je dat zo zeker?’
‘Dat zie ik aan de kleuren en hoor ik aan het geluid. En wij hebben geen ruzie met andere landen.’
Ze accepteert het antwoord, maar zowel haar vraag als mijn reactie blijven in mijn hoofd rondspoken. Hoeveel moeders hebben soortgelijke geruststellende woorden gebruikt, vlak voordat de eerste bommen vielen?

Bianca Verheijen - Meisjesdromen

22 juni

Ik sta te wachten op de afgesproken plek. Mijn vingers trillen, mijn blik is wazig. Wat doe ik mezelf aan! Is dit echt wat ik graag wil?
Ja, ik heb er zo lang van gedroomd.
En zij blijkbaar ook.
..De toon waarop ze de woorden had uitgesproken toen ze me vroeg of ik haar ook leuk vond...
‘Op wat voor manier leuk?’ had ik voor de duidelijkheid gevraagd.
‘Leuk, leuk,’ had ze gezegd.

Conny Hoogendoorn - NAAKT

22 juni

Ik sta daar, glimlachend, in mijn knalgele jurk.
Alles zorgvuldig gekozen.
Mijn boek ligt op tafel, op stapeltjes, opgepoetst.
Mensen luisteren, lachen, goddank op het goede moment.
Ik doe wat ik moet doen. Mijn stem blijft overeind.
Maar van binnen ben ik naakt.

Want dat boek? Dat ben ik.
In stukjes, in zinnen, dingen die niemand zo van me wist.
En nu ligt het daar.
Letterlijk en figuurlijk te kijk. 

En ik?
Ik knik, ik signeer, ik bedank.
Nog steeds die felgele jurk. 
Maar vanbinnen: altijd nog naakt.
Tot iemand zegt:
‘Wat ben ik trots op jou!’
Ik zucht blij.

Lisette van Eerten - Dagboek

23 juni

Als ik het zonlicht weer instap, dringt echt tot me door wat ik gedaan heb. Haar dagboek klam in mijn handen. Een halve minuut geleden vond ik het onder haar matras. Een minuut geleden keek ik nog onder haar kussen, daarvoor in haar nachtkastje en onder haar bed. Het is nog geen vijf minuten sinds ik mijn thee terug op de tuintafel zette en naar boven liep. Omdat ik het niet meer uithield. Het was al bijna drie uur sinds ik geheel per ongeluk opving ‘Nee, als mijn moeder dat zou weten, zou ze me wat doen.’

Lieve Frederix - Huwelijkstrouw

25 juni

Hij keek naar haar kruin. Hij zag haar uitdunnende haren, ooit een weelderige dos, nu grijs en o zo schraal. Dit was zijn vrouw. Jaren geleden had hij haar de wereld beloofd, in voor- en tegenspoed en nog veel meer. Belofte maakt schuld. Zo was dat. Hij zuchtte. De rolstoel werd best zwaar. Ze was dan ook geen pluimgewicht meer. In stilte duwde hij haar verder.
‘Een cent voor je gedachten,’ klonk er vanuit de rolstoel. Hij zweeg.