UKV's van de week: Grensrivier en Het blad

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

Erik Uniken - Grensrivier

13 januari

Talibanstrijders op onze hielen laten ons geen andere keus dan ze zompig te lichten. Massa’s grijpgraag water spoelen voorbij. Als we nu splitsen, maakt sowieso een van ons nog kans om de overkant te halen.
In een laatste oogcontact vind je mond de juiste woorden niet, maar spreken je ogen boekdelen; verhalend van de weerstand om elkaar hier los te laten. Je bindt me met nietende armen.
Ik scheur mij van jou los, draai om, ren hijgend langs de oever. Krijg m’n verstand niet op nul voor de onzekere oversteek.
Achter mij verstomt een hulproep in oorverdovend geruis.

Ria Streng - Arbeid Adelt

13 januari    

In doelloze drukte gingen haar dagen voorbij
Nu is ledigheid haar lot
Haar is geleerd om nuttig te zijn
Lezen, schrijven, tekenen; tijdverspilling!
Koken, ruimen en poetsen daar ging het om
Het leven is geen lolletje
Zowaar, Zo waar!
Nu zit ze aan haar stoel gekluisterd
Is er niemand die naar haar luistert
Poetsen en boenen voor altijd gedaan
Ze voelt zich als Freule Overbodig
Ledigheid is haar lot
Ze is in doelloze drukte ten onder gegaan.

Harmke Roestenburg - Slechte ontmoetingsplaats

14 januari

‘Marjon?’ klinkt het aarzelend.
‘Nee toch, jij ook?’ is mijn geschokte reactie.
Na veertig jaar herken ik Ilona nog onmiddellijk, al is er weinig over van haar aanstekelijke vrolijkheid.
Dichterbij schuivend, hoor ik de gruwelverhalen.
Als ze wordt geroepen zie ik haar strompelen. 
Ik hoop maar dat ze de rest van het traject aankan en schaam me bijna, dat ik het na 15 bestralingen achter de rug heb. 
Bij het weggaan, zie ik mijn oude buurman door de draaideur gaan. Vriendelijke ogen in een geel gelaat proberen zijn moedige groet te ondersteunen.
Wat een rotplek om bekenden te treffen.

Conny Hoogendoorn - GEMAUW

15 januari

Vandaag ga ik haar vragen te zwijgen als ze me passeert. Straks zal ik haar beslist vertellen dat een knikje volstaat. En dat mijn vriendelijk ‘goedemorgen’ voortaan voldoende zal moeten zijn.
Gisteren verlangde ze naar regen. Nu vindt ze het vast te nat. Zal het morgen wat warmer zijn? Is het niet te koud voor de tijd van het jaar?
Ze houdt stil. Ik kijk naar haar kekke laarsjes, haar regenjas en warme sjaal. De vochtigheid laat haar haren krullen, de harde wind haar ogen glanzen. Haar mond beweegt. Ik luister niet. Wat zou een glimlach haar prachtig staan.

Luc Vos - Het blad

16 januari

Het blad rolt verder. De wind stuwt het voort. Het blad weet niet hoe dat werkt. Zo dadelijk zal het op een plek zijn waar het nooit eerder was. Ook daar is het zich niet van bewust. Het ondergaat, willoos en weerloos. De wind heeft de macht. Zoals de regen. Die zal beslissen hoe snel het blad zal rotten. Hoe zwaar het wordt en waar het strandt. Of de zon. Die het wel of niet uit elkaar zal laten vallen door haar verschroeiende stralen. 
Wellicht is het blad gelukkig. Het weet niets. Maar het komt terug. Nieuw en herboren.