UKV's van de week: Geluk en Zielsverwant

Geluk - Laura Wattel-de Vries

14 maart

M’n blaas protesteert. Het moet nu echt. Ik dwing mezelf rechtop. Het streepje zonlicht tussen de gordijnen doet zeer aan mijn ogen. Mijn oren tuten nog na van het bliksembezoek van mijn twee kinderen. Kus, knuffel. ‘Doeg mam! Love you!’ Mijn man brengt ze naar school. Kon ik het maar weer eens zelf. Geluk zit in die kleine dingen. Boodschappen doen. Koken. Je eigen brood smeren. Alles moet ik uit handen geven. Mijn hoofd tolt. Mijn spieren doen zeer. Naar de wc gaan is een uitputtingsslag. Het lukt. Ik kan terug naar bed. Geluk zit in die kleine dingen.

Zielsverwant - Corine Binnekamp

10 maart

Het was tot relikwie geworden, het enige dat mijn grootvader nog had van zijn ouders. Soms haalde hij de viool uit de koffer en streelde de klankkast. Ik was als vanzelfsprekend stil. De vraag waarom hij er niet op speelde, stelde ik niet en hij sprak nooit over het instrument. Na zijn dood werden de spullen verdeeld. Ik kreeg de viool. Voor het eerst raakte ik het instrument aan, streelde de klankkast en liet de stok balanceren op mijn hand. Heel voorzichtig streek ik met de stok over de snaren. Het krasgeluid stroomde met mijn tranen door de kamer.

Expats - Cecile Koops

9 maart

Aan tafel in het Engelse dorp zitten naast Engelsen een aantal expats met hun vrouwen. De mannen hebben het over hun werk terwijl hun vrouwen zich afvragen waarom ze in vredesnaam niet zijn thuisgebleven. In een poging de vrouwen bij het gesprek te betrekken, vraagt een man zijn buurvrouw aan tafel of ze ook werkt. ‘Yes, I fock dogs.’ Haar stem schalt door de ruimte en zorgt voor een omineuze stilte. Haar man schiet haar te hulp. ‘Yes, my wife breeds dogs.’ De aanwezigen laten hun ingehouden adem ontsnappen en buigen zich opnieuw over de soep.

Nee - Elsbeth Boom

13 maart

‘Nee, alsjeblieft...'
Eindelijk zegt ze het. Heel voorzichtig nog, maar het borrelt vanbinnen.
'Nee. Ik wil dit niet.'
Hij kijkt haar verbaasd aan. Hij kent deze vrouw niet. En hij vindt haar nee niet prettig, het bevalt hem helemaal niet.
De nee’s rollen steeds makkelijker uit haar mond. Ze proeft de kracht waarmee ze gepaard gaan. Elke vezel in haar lichaam haakt aan bij deze nieuwe energie. Haar rug recht zich als vanzelf.
Eindelijk heeft ze haar stem gevonden. Ze kijkt hem aan, bereid tot opstand, wanneer zijn vuist met een harde 'Nee!' haar net genezen gezicht raakt.

De onverlaat - Gudo van Zijderveld

8 maart

Buiten glijdt de wereld grijs voorbij als een documentaire met lage kijkcijfers. Schielijk slaat de treinpassagier een analoge bladzijde om. Een Alkmaartoerist kijkt geschrokken op, de kaasdragers op zijn beeldscherm zwaaien vergeefs om aandacht. De rapper rukt zijn oortjes uit, forensen bevriezen achter hun digitale agenda’s. De trein hapert, hunkerend naar een Heimlichgreep. ‘Ik voel me onveilig,’ sist het appmeisje en sms’t de meldkamer. In de moederschoot van de eersteklascoupé verschansen zich twee conducteurs. De lezer jammert dat het maar een dun boekje was geweest als hij bij Uitgeest de trein wordt uitgesmeten