UKV's van de week: Emotionele spagaat en Weerzien

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Word dan lid van onze Facebookgroep.

Nancy Bastiaans – Minnen                      

22 maart

Carla trekt het dashboardkastje open, grist er iets uit en kopt de schouder van haar vriend als een poes. Hij strijkt met zijn vingers langs haar hand en glijdt in een beweging door naar de versnellingspook. ‘Minnen, minnen, alleen maar minnen,’ zegt hij zacht en trekt hard op. Even raakt Carla uit balans. Ze vlijt zich weer tegen hem aan. ‘Ben je ook zo opgewonden?’ Hij knikt en parkeert de auto. Ze trekken een bivakmuts over elkaars hoofd en kussen. ‘We gaan plussen, lieverd.’ ‘We gaan plussen,’ praat ze hem na en laadt haar pistool door.

Luc Vos – Leven                    

 22 maart

Ik laat me zakken in de resten van de bladeren die de winter overleefden. Ze voelen nat en klam, half rot. De licht muffe geur dringt in mijn neus, maar dat is niet erg. Want er is ook die andere geur. Dat verfijnde aroma waar ik zo lang op wachtte. Dat delicate parfum dat me zegt dat het eindelijk weer tijd is voor dat waar ik zo naar verlangde. Ik sluit mijn ogen en adem diep in. De muffe bladeren vervagen, de geur van nieuw leven, van ontluikende bladeren en frisse bloemen neemt over. Ja, het is weer lente.

Cecile Koops –  Verjaardag               

19 maart

Eén keer per jaar – op haar verjaardag – loopt ze de Bijenkorf binnen. Bij de parfumerie afdeling besprenkelt ze zich rijkelijk met haar favoriete luchtje. Vol welbehagen snuift ze de geur op die ze zich allang niet meer kan veroorloven. Het is haar enige cadeau die dag. Gedecideerd wandelt ze, zonder naar de andere afdelingen om te kijken, gehuld in een wolk van jasmijn en rozen-parfum terug naar buiten, op zoek naar een opvangplek voor de nacht.

Marina Ines Vallejos - Weerzien 

20 maart

Te vroeg, als altijd. Nu de juiste deur vinden, of ik mis je. De bijzondere mens van wie ik levenslessen heb gekregen, de rollen vaak omgedraaid. Vlucht uit Malaga geland. In de verte: jij bent het, jouw lengte. Een vreemde angst, mijn lichaam in nerveuze afwachting. Je nadert met je zekere tred. In mijn hart brandt vreugde. De deur schuift open. Nog een paar meter. Je glimlach, de bruine ogen van mijn vader. Ik verlies mij in onze omhelzing. Je tilt mij op. Je gezicht in mijn handen; een moment, een eeuwigheid. Zo trots; jij bent mijn zoon.

Asko De Vries Robles - Emotionele spagaat              

20 maart

Het buitenvuur in de korf laait hoog op. Het knispert en knettert. Ik laat mij de warmte welgevallen. De overige mannen drinken bier, praten binnensmonds en brommen om het even wat. Ik brom mee en een instemmend gemompel weerklinkt. Mijn zwager loopt naar de korf, buigt zich voorover en gooit nog wat olie op het vuur. Zoals vanouds wordt zijn bouwvakkers decolleté zichtbaar. De overige mannen gieren het uit. De tranen schieten ook mij in de ogen. ‘Hoe is  de MRI scan trouwens gegaan afgelopen vrijdag ?’ vraagt mijn zwager met de tranen nog in zijn ogen. Het wordt plots akelig stil. Ik twijfel tussen lachen of huilen …