UKV's van de week: Een ferm besluit en Alleen

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.  

---

Tja Huizing - Vriendinnen voor het leven

25 oktober

Vriendinnen voor het leven
Ellen belt.
‘Heb je zaterdag iets te doen?’
Ik voel iets vervelends komen.
‘Hoezo?’
‘De verhuizing kan sneller dan gedacht. Zou je kunnen meehelpen?’
‘’Sorry, dan kan ik niet.’
‘Vrijdag of zondag dan?’
‘Ook niet.’
‘Jullie gaan het weekend dus weg.’
‘Eh… dat is wel de bedoeling.’
‘Weet je wat ik gek vind?’
‘Nou?’
‘Elke keer als jij mijn hulp vraagt, kom ik. Andersom is zelden het geval. Als ik je voorstel om uit te gaan, heb je je jas al aan.’
‘We zijn nu eenmaal verschillend, Ellen.’
Ze verbreekt de verbinding.
Gelukkig is ze ook heel vergevensgezind.

Rom Molemaker - Een ferm besluit

25 oktober

De opdracht is veel te moeilijk. Het zweet loopt de brugklasser over de rug. Uit haar ooghoek ziet ze de tekenleraar dichterbij komen.
'Doe dat nog maar een keer,' zegt hij, als hij over haar schouder kijkt.
'Alweer?' zegt ze wanhopig. 'Ik heb het al eens overnieuw gedaan.'
'Dan doe je het maar overnieuwer.' Hij is niet te vermurwen.
'Dat kan niet.'
'Jawel, dat kan wel. Als je maar volhoudt.'
Ze zucht moedeloos. Nog één keer, denkt ze. Meer niet. Overnieuwer dan overnieuwst ga ik het echt niet doen.

Marion Reeuwijk-Remmerswaal - Overnieuw

25 oktober

Op de zesde dag zag God dat zijn schepping mislukt was. Hij had zich zo verheugd op de zevende dag, de rustdag waarop hij van zijn creatie kon genieten. Snel maakte hij een zwart gat en smeet de aardbol er doorheen. Vol goede moed begon hij opnieuw. Vanuit de ruimte zag het er rood uit. Overnieuw, dacht hij. Na veel mislukkingen gaf hij het op. De blauwe bol was zijn laatste poging. Het was niet perfect. Daar moesten ze het maar meedoen. Hij zou zijn zoon nog wel eens langs sturen om de boel recht te breien.

Luc Vos - Alleen

27 oktober

‘Het is goed zo,’ fluister je in het ruisen van de bomen, teder vlijen ze hun roestbruine bladeren op jouw rustplaats. Ik schuur het mos van de letters die jouw naam verankeren tegen de vluchtigheid van ons bestaan. Ik poets de cijfers die mij herinneren hoelang het geleden is dat jij van mij ging.
Mijn handen zoeken elkaar. ‘Je moet me laten gaan,’ herhaal je eindeloos in mijn oren. Zilt vocht kruipt door de groeven van mijn wangen. Ik veeg het af, kijk om me heen en zie dezelfde strijd voor menige steen. Even ben ik niet alleen.

Louise Jonkman - Overnieuw

28 oktober

De kaars in de koperen kandelaar trilt zacht bij iedere uitademing van de voorovergebogen gestalte die in opperste concentratie schrijft.
In exact 45 graden landt de kroontjespen trefzeker op het perkament.
Oefening baart kunst, de hand verraadt meesterschap, beweegt gracieus van boven naar beneden in dikke en dunne lijnen.
Krullend van genot vormen de letters van het gotische alfabet zich tot zinnen.
Het kaalgeslagen leven van de monnik doet niets vermoeden aan de dichterlijke ziel en het hunkerende hart dat onder de pij verborgen tot uiting komt.
Een inktdruppel vloeit uit tot vlek.
Morgen een nieuwe dag.