UKV’s van de week: De zeven en Zeehond

In de groep Schrijven Magazine: Ultrakorte Verhalen dagen we schrijvers iedere dag uit om een ultrakort verhaal te schrijven: een heel verhaal in maximaal 99 woorden. Zowel voor beginnende als ervaren schrijvers is dit een fijne oefening om kort en krachtig een verhaal te kunnen vertellen. Iedere week zetten we er vijf in de spotlights als aanmoediging en waardering. Deze vijf vielen ons deze week op, vanwege hun originaliteit, verrassende wending, kwaliteit of spraakmakendheid.

---

Maagd door maag – Hein de Kamper

22 augustus

De Grote Donkere brulde hem wakker.

‘De paddentrek is begonnen!’

Ja, vertel mij wat, dacht hij. Twee dagen niet gegeten, dan mocht je het onderhand honger noemen.

Zijn hele familie leek te weten waar het buffet was, want ze kwamen langs gehupt en gekropen.

Aansluiten dus maar.

‘Deze weg nog over en dan is daar de poel’, sprak oom Sleepbuik.

Van links en rechts kwamen flatsers aanrollen.

‘Kijk uit!’

Te laat. Tante Bolrug werd voor zijn ogen in oppervlakte verviervoudigd en ge-2-D’d. Alleen haar rugwrat stak nog iets uit.

Hij keerde om. Geen honger meer. Niet eens trek.

Geen titel – Sanderijn Szarzynski

22 augustus

Als één van de weinigen overleefde zijn opa de ontberingen van de ijstijd. Hij verhuisde over land van Alaska naar Siberië, slalommend tussen teerputten. Onderweg sneeuwhazen en herten verorberend trok zijn familie verder, tot in Groningen en Limburg. Dat hij schapen en kippen verslond kwam hem duur te staan: een kleine tweehonderd jaar geleden werd hij verbannen tot het rijk van Aesopus. Zijn neefje mocht blijven, een goeiige lobbes die ‘s ochtends trouw pantoffels rondbrengt. Een tante pakt het grootser aan. Zij haalt de krant: haar gezin vestigde zich opnieuw op de Veluwe, vast van plan om te blijven.

De zeven – Marion Reeuwijk-Remmerswaal

23 augustus

Zeven zijn het er en ze wachten nu al weken. Sommigen ken ik al jaren en het is mijn schuld dat ze nu zonder hun wederhelft zijn. Ik heb de hoop nog niet opgegeven dat ze op een dag weer tevoorschijn komen. Natuurlijk heb ik gekeken of ik de zeven misschien kon koppelen, maar dat was een hopeloze zaak. Andere lengte, andere kleur. Vandaag zie ik ze weer, op een kluitje. Zou het vandaag lukken? Ik haal de was uit de droger en begin met sorteren en opvouwen. Nee, helaas de verdwenen sokken zitten er weer niet bij.

Zeehond – Ingeborg Nienhuis

24 augustus

Een voor rondvaarten omgebouwde kotter vaart over het schilderachtige Wad. Waar eeuwen geleden monniken zich over de drooggevallen bodem waagden, wordt nu uitgekeken naar zeehonden.

De zandbank met de innemende beestjes, die zich laven aan het zonlicht, maken de pastorale compleet.

Vanuit de stuurhut fluit de schipper en meteen zwemt er een kleine zeehond naar de boot. Vol ontzag kijken de opvarenden hem aan. Wat is dit voor Messiaanse figuur, die zomaar de natuur naar zijn hand zet?

De schipper lacht. 'Dat is Robben. Hij is juist uitgezet door de mensen van het Zeehondencentrum in Pieterburen.'

Acceptatie – Stephanie Franssen

26 augustus

Ik kan rechtdoor, rechtsaf of links, zelfs terug is een optie.

Zodra ik een stap zet valt er een groot blok op mijn pad. De moed ontbreekt mij om er overheen te klimmen.

Links kronkelt een slang, zijn tong flitst in en uit zijn bek. Rechts een hond met ontblote tanden, kwijl druipt over zijn lippen.

Ik zet een stap terug en tuimel achterover in een diepe kuil. Een pijnscheut door mijn rug en hoofd als ik de bodem raak.

Boven de opening van het gat schittert een regenboog.

Ik adem uit en sluit mijn ogen.