UKV’s van de week: Coronaleed en Bittere kou

Iedere week zetten we vijf ultrakorte verhalen in de spotlights. Lees hier de verhalen van deze week. Ook een ultrakort verhaal schrijven? Word lid van onze Facebookgroep en schrijf mee.

---

Anna Lascaris – Coronaleed

11 februari

'Ik krijg echt een corona kont. Moet je zien wat een achterwerk ik heb,' klaagt Luisa.
Sandra knikt. 'Heb ik ook last van. Dat komt door die lockdown.'
'We worden er depressief van,' verzucht Luisa. 'Wat kunnen we anders doen dan netflixen met een hapje en een drankje?'
'Over een paar maanden is de corona voorbij en dan gaat het vet er vanzelf wel af. Dan kunnen we weer lekker eten in restaurants,' glundert Sandra.
'En met onze vrienden de kroeg in,' voegt Luisa eraan toe.
'Ja, en ‘s nachts een broodje shoarma,' roept Sandra enthousiast.

Mechtilde Meijer – Bijzondere date

12 februari 

In het hoge gras langs de oevers knielde ze achter hem en masseerde zijn rug.  ‘Doe je ogen even dicht.’
Langzaam ontspande hij in de loutering van haar bewegingen.
‘Ga eens terug naar jullie ontmoeting, de eerste date.’
Toen hij eindelijk bij zijn pijn kwam, zweeg ze en wiegde hem lange tijd. Het zou hun eerste en laatste ontmoeting zijn.
Bij het afscheid sprak ze zacht. ‘Denk er nog eens over na. Het is niet de snelste weg, het is de zwaarste weg.’
Hij dacht nog vaak met liefde aan haar terug. Engelen, wist hij sindsdien, zijn overal.

Jorre Vanbaelen – Bijna

12 februari

Ik had bijna veel zaken en ik had veel zaken bijna, zoals dat gaat wanneer je jong bent. Je studeert voor je diploma, je start een relatie. Je hebt een ruime vriendenkring. Ik had wel wat, en de rest bijna.
Ik had bijna werk. Bijna een echtgenote. Bijna een carrière, bijna een gezin. Bijna een leven, maar ik ging stuk.
Ik ging teloor aan paranoia, en uiteindelijk aan verdriet. Bijna dood, ging ik.
Nu heb ik een therapeute, een uitkering, een handjevol vrienden en een boek. Veel vrije tijd heb ik, mijn pc en ook het internet.
Bijna genoeg.

Cora van B – Bitter kou

14 februari

Wankelend op geleende noren
kiezen mijn voeten een te snelle weg
als mijn ogen het wak waarnemen
zijn ze er al ingeschoven
diep de donkerte in.
In slow motion registreren hersenen
hoe voeten benen neerhalen
hoe broek bittere kou absorbeert
hoe zwaar nat trekt aan
billen borst schouders
hoe armen zoekend rondmaaien
hoe verkrampte handen vergeefs zich
vastklampen aan afbrokkelende ijsranden
dan loslaten.
Panisch gilt mijn stem tot de kou
mijn stembanden bereikt
verlamt
wat blijft is pijn
ijzig, adembenemend
mijn lichaam verstijft, wordt een
amorfe wiegelende massa
Grijnzend vriest het gat boven me dicht.

Naam: Carolijn Selten – Quiche

16 februari 

‘Ik kook’, kondig ik aan. ‘Een recèpt!’
Ik schijf champignons, blok courgette, rulbak gehakt. Twee eieren maar? Dat is vast een typefout. Ik voeg een derde toe- dan kan hij lekker smeuïg de oven in. ‘Nee schat, dit wordt geen pizza.’
Twintig minuten later. Ik ruik het. Mijn quiche stroomt over. Stalactieten van druipende eierkaas aan het rooster. Ik giet hem af boven de gootsteen. De vorm glipt uit mijn vingers- de afwasteil in. Een enorme wolk stoom.
Door het gepiep van de rookmelder heen, krijs ik naar mijn man: ‘Code Geel! Mèt kroket!’