UKV’s van de week: Cantate en Eureka

In de groep Schrijven Magazine: Ultrakorte Verhalen dagen we schrijvers iedere dag uit om een ultrakort verhaal te schrijven: een heel verhaal in maximaal 99 woorden. Zowel voor beginnende als ervaren schrijvers is dit een fijne oefening om kort en krachtig een verhaal te kunnen vertellen. Iedere week zetten we er vijf in de spotlights als aanmoediging en waardering. Deze vijf vielen ons deze week op, vanwege hun originaliteit, verrassende wending, kwaliteit of spraakmakendheid.

---

“Waar de sterre bleef stille staan” – Guido Aerts

23 december

“Jij mag souffleur zijn” zei onze juf. Wij hadden in de Franse les geleerd dat chou-fleur een bloemkool was, maar dit was een kerstspel. Wat had dat met groenten te maken?

Op de dag van de voorstelling was de herder ziek. Ik kende inmiddels alle rollen van buiten en mocht hem vervangen. De juf nam mijn souffleur job over.

Ze had de koning niet gehoord die zei: “Wij brengen u mirre, wierook en goud.” Ze drong aan en herhaalde telkens de zin, waarop de koning zich naar de souffleurbak keerde en riep: “Juf, hij heeft zijn cadeaus reeds gekregen.”

Eureka – Martine Pauwels

22 december

Trots deed Stef een vreugdedansje. Hij had het gevonden. Heel het huis stond op zijn kop. Alle kasten waren uitgeladen, alsof er een inbraak had plaatsgevonden.

Na uren ploeteren door lades en schabben, had hij het vermiste stukje van de sluiting gevonden. Na al die moeite, lag het gewoon voor zijn neus te blinken tussen twee kussens op de bank. Straks kon hij de armband van zijn vrouw herstellen.

Zijn echtgenote kwam binnen. Ze trok een zuur gezicht toen ze bijna over haar spullen struikelde.

“Ik ben mijn zilveren armband kwijt,” gromde ze.

Stef staarde moedeloos haar het slotje.

Cantate – Suzanna Esther

21 december

Tate liep, verlangend naar een levensteken, over het tuinpad naar zijn deels door klimop overwoekerde brievenbus. De klep kreunde. De enquête van de gemeente over zijn woongenot schoof hij opzij. Ademloos graaide hij naar de envelop met het vertrouwde handschrift, scheurde hem met zijn duim open. Hij ontvouwde de brief, zijn ogen verslonden de geschreven woorden.

‘Dear Tate,

As you know by now, I’m stuck here. Nobody can get in or out. I miss you.

We will see eachother, hopefully, in 2021.

Big hug,

Yes, we can, Tate.

Lots of love,

Your dearest Simone’

Tranen biggelden over zijn wangen.

Cantate – Elka Le Mair

20 december

De verhouding tussen mijn ouders was nogal scheef. Mama vond zichzelf minnetjes. Soms verdacht ik papa ervan dat hij die mening deelde.

Eenmaal met pensioen, verhuisden ze naar Zeeland. Mama, zonder bekenden om zich heen, ging op pad. Zo kwam ze bij het koor. Haar eerste uitvoering wilde ik bijwonen en ik was verrast toen ook papa zijn jas aantrok.

We wisten niet dat mama solo een cantate mocht zingen. Daar stond ze, in de spotlights. Haar ogen zeiden: dit volbreng ik. Ontroerd keek ik na de laatste noot opzij en zag de trots in mijn vaders ogen.

CANTATE – Carolijn Selten

19 december

Met gesloten ogen ligt ze boven op bed. Ze hoort de piepjes van de wasmachine. Het dichtslaan van de autodeuren buiten. Haar man die op z’n sokken naar de deur snelt. De gefluisterde flarden van ontroering. Het ‘we kijken er zo naar uit hem te zien.’ De koffiebonen die vermalen worden. Het tikken van de hakken op het parket.

De geluiden vervlechten en onthechten zich in een onwerkelijke, realistische melodie. Na al die jaren van vervlogen hoop, is dit de ultieme kerst-cantate.

De kraamverzorgster steekt haar hoofd om de deur: ‘Mag ik ze 1-voor-1 naar boven sturen?’