UKV’s van de week: ballen en bosvruchten

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

Harmke Roestenburg – Ballen

10 oktober

’s Ochtends staat Marieke in alle vroegte op om de houtkachel aan te maken. Ondertussen hakt ze nog wat aanmaakhout. Lekker buiten, dan is ze snel wakker genoeg om de administratie bij te werken.
Voor de kinderen bakt ze omelet, met groenten en kruiden die ze anders niet lusten.
Rugtasjes checken, snel was in de trommel, de tweeling naar school (‘Mag Ingrid spelen?’ ’Tuurlijk.’) en boodschappen doen. Dan de broek van Ida verstellen en oma helpen.
Na schooltijd zien ze een jongleur op straat.
‘Zoveel ballen in de lucht houden zou ik nooit kunnen,’ zegt Marieke bewonderend.

Remke Jansen – Bosvruchten

11 oktober

Er landt een kastanje op mijn hoofd. Pok, doet het. Met uitroepteken.
'Au,' roep ik, grijp naar mijn hoofd en kijk naar boven. Daar, op de vijfde tak van onder, zit een grijnzende trol. Hij ziet er precies zo uit als in de boeken. Wijduitstaande piekharen, klein van stuk en priemoogjes boven een neus die je met gemak zou kunnen verwarren met een aardappel. Een Opperdoezer Ronde.
'Sorry!' gilt hij, pakt een bolster en gooit die met volle kracht naar me toe. Ik ontwijk het stekelige ding en zet het op een rennen.
Weg idyllische herfstwandeling. Wat een eikel.

Elsbeth Boom – Oma’s ballen

11 oktober

Sem staat op het krukje bij het aanrecht. Papa's schort zit met extra knopen vast, zodat het niet afzakt. De rode kom is voor hem, de groene voor oma.
Zijn kleine handjes doen hun best om net zulke mooie ballen te draaien als oma. Oma legt alle gedraaide ballen met een flinke klont boter in de pan.
'Mag ik ook roeren?'
De ballen kleuren al lekker bruin.
'Oma, wanneer ik groot ben, als ik trouw, wil je dan mijn bruidsmeisje zijn?'
'Natuurlijk word ik je bruidsmeisje.'
Oma en Sem smikkelen lekker samen van de gehaktballen. 
De beste ballen ooit.

Nel Goudriaan – Speelbal

12 oktober

Martha’s handen hangen slap langs haar lichaam. Het zijn dezelfde handen die de afgelopen jaren alle ballen in de lucht hielden. Nu liggen deze ballen verspreid over de vloer: een paarse van haar zieke moeder, drie rode van haar kinderen, een blauwe van haar veeleisende baas.
De koffie is koud geworden. Om haar heen hangt een geur van oud zweet. De geluiden in de kamer bereiken haar oren niet. Haar ogen zijn gesloten.
Vlak naast haar ligt een gouden bal. Ooit glanzend, nu bedekt met een laag stof. De enige die ze niet in de lucht wist te houden.

Laura van der Linde – Even bomen

12 oktober

‘Je bent ziek’, smoezelt één van de dikkere types.
‘Ja, je bent ziek’, herhaalt die lange die altijd maar een beetje met de wind mee waait.
‘Ze komen je haaaalen!’ lacht de kromme en hij krijgt bijval van enkele eikels. 
‘Zij blijven staan en jij gaat eraan’, grapt de één. 
‘Hak, hak, hak’, grinnikt een ander.
Dus dat is wat de blauwe stip op mijn bast betekent. Blijkbaar ben ik alleen nog geschikt voor brandhout. Of biologische kattenbakvulling.
De volgende dag wordt bijna het hele bos gekapt. Ik voel de wind, zie de zon, strek mijn takken en groei.