UKV's van de week: Afscheid en Glad ijs

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

---

Ferry Segers - Afscheid

16 mei 2025
Zijn handen zijn koud, veel te koud.
‘Schat? Ben je er nog?’
Zijn ademhaling is traag, maar hij is er nog.
Ik probeer zijn hand te warmen en blaas mijn adem tussen de mijne en de zijne.
Hij opent zijn ogen. Zijn lach als hij ziet dat ik er ben breekt mijn hart.
Hij kan al lang niet meer praten, maar zijn blik spreekt boekdelen.
In zijn ogen verdrink ik in een warme bad van ons verleden.
Als hij zijn ogen sluit, weet ik wat volgt.
Ik kus hem op zijn voorhoofd en fluister: ‘Ik zal je missen.’

Erik Uniken - Verbroken contact

18 mei 2025
De plechtige kerel in het grijs draait zich om; verzoekt ons plaats te nemen. Zijn lippen vormen die woorden maar hij spreekt ze niet werkelijk uit. In het doorzakken kijk ik vluchtig achter me, om te zien of ik wel goed terecht kom. Naast mij gebeurt hetzelfde, alleen trekt zij onderwijl ook nog aan haar rok.
Ze stinkt. Parfum. Haar nagels trekken een venijnige rand in de rug van het omgeslagen liturgieboekje. Mijn blik gaat naar zijn foto op de kist. Hij is oud geworden.
Ze sabbelt op pepermunt. Ik kan mij niet voorstellen wat pa in haar zag.

Nelleke Hendriks - Eerste kus

18 mei 2025
Onze eerste kus zal ik nooit vergeten. Haar lippen dik en roze bij dat eerste zoenen, het smeuïge smakken een ongekend geluid. Haar tong roerde diep in mij, bleef steken in mijn huig. Haar tanden ketsten op de mijne zodat ik mijn evenwicht verloor. Ja, ik viel hard op straat en brak mijn ruggengraat. Maar zij smakte alsmaar door, die tong woest en wild in mijn strot zodat ik overgeven moest. En zij slikte mijn braaksel door terwijl een horde omstanders haar van mijn lijf af sjorden. 
Dit is waarom ik nu verlamd en met een kunstgebit, in een rolstoel zit.

Laura van der Linde - GEEN FLAUW BENUL…

19 mei 2025
‘Ik kreeg maar één miezerig bitterkoekje bij de koffie. En het zijn tweeverdieners hè.’
‘Misschien is ze nog een beetje verdrietig dat je er niet was toen ze haar verjaardag vierde’, opper ik.
‘En die vijftiende-eeuwse inrichting. Rare keuzes voor behang. Hoe oud is ze joh, zeventig?’
‘Nee, ze werd in april achtenveertig’, probeer ik nog eens.
‘Als ze me nog eens uitnodigt weet ik niet of ik wel genegen ben om te komen. Ze is gewoon van een heel ander intelligentieniveau.’
Niet voor het eerst bedenk ik me dat een beetje zelfreflectie haar niet zou misstaan…

Elka Le Mair - Glad ijs

19 mei 2025
‘Heb jij binnenkort nog iets leuks?’ fleemt de vrouw aan het tafeltje naast me.
Haar toon maakt me alert.
‘Neu … Nou ja, dinsdag moet ik naar Den Haag,’ antwoordt hij. ‘Maar dat wist je.’
‘Verder niets?’ Haar ogen worden speetjes. Het ontgaat de lieverd.
‘Of toch …’ begint hij. Ze glimlacht.
‘Donderdagavond. Die afspraak met die Rabomannen.’
‘Oh dát! Ze betrekt. ‘Niets bijzonders verder?’ Haar voet zwiept als een slaande staart, maar buiten zijn gezichtsveld.
‘Nee,’ kucht hij. ‘Business as usual. Wat dacht je dan?’
‘Dat we elkaar woensdag tien jaar kennen,’ blaast ze en haalt uit.