UKV's van de week: Afdaling en Engel des doods

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

Jorre Vanbaelen - Afdaling

11 januari

De deur in het 'Dulle Griet'-schilderij staat omgekeerd. Ik weet niet waar de trap toe leidt: de uit- of ingang van deze plaats.
Kruipend zak ik de trap af, de ruimte wordt steeds enger. Ik spelonk verder tot ik aan het uiteinde een kleine deur zie. Met uiterste inspanning bereik ik net de deurbel. De intercom: 'Meneer Totenbakker, u zit verkeerd want u bent de verkeerde kant uitgegaan. Dit is een poort naar de hemel, en u, meneer Totenbakker, was grotesk. Groeten van de ware mensheid.'
'IK ZIT VAST!'
'Satan wacht tot u hem smeekt u te komen halen.'

Lieve Frederix - Verzuchting

14 januari

Soms begint mijn lief ’s morgens met een diepzinnige gedachte. Zoals vandaag: ‘Ik wou dat ik een octopus was’.
Ik, nog wat soezerig, humde kort.
‘Dan kan ik tegelijk mijn boterhammen smeren, koffie ingieten en mijn veters binden.’
Hij wachtte even, maar ik reageerde niet. Hij kroop wat dichter.
‘En jij moet dan geen panelen vasthouden als ik een IKEA-kastje monteer.’
Ik trok een oog open en zag zijn ondeugende blik. Ik glimlachte.
‘En met acht armen kan ik jou nog veel en veel beter strelen.’
Ach, mijn lief heeft zo zijn eigen methodes om het liefdesspel te starten.

Asko De Vries Robles - Loden pijp

16 januari

Het wachten duurt eindeloos lang. Nog een week en dan lig ik onder het mes. De hoofdsteun van het bed kan gelukkig omhoog. Één druk op het halsalarm en Ik word op mijn wenken bediend.
‘Zou nog wel een bakkie koffie lusten,’hoor ik mijzelf vragen.
Op eigen kracht lukt het niet meer en het zwarte drab staat garant voor een kortstondig moment van geluk. 
De doorgewinterde verpleegkundige onderdrukt een glimlach en reikt mij een tuitbeker aan met een rietje.
‘Gloeiend heet,’ verzekert ze mij.

Robert Beernink - Oliebollenbuurt

16 januari

De meesten kennen elkaar sinds de bouw van ons wijkje, zo’n 25 jaar geleden.
Het gezellige over en weer verkeer is door schuivende interessegebieden afgenomen. De enige vaste afspraak is dat we één keer per jaar bij elkaar komen voor aangeklede oliebollen. We praten bij, maken kennis met nieuwkomers in de straat en halen herinneringen op.
De onderlinge verschillen blijven klein. Sommigen houden bijvoorbeeld nog steeds van Duitse Schlagers, anderen van muziek.
Opvallend is dat de SVB onlangs naar drie huisnummers vijf aanvraagformulieren voor een AOW-uitkering heeft verstuurd. We worden steeds sneller een ouweballenbuurt. Gelukkig wel nog altijd aangekleed.

Elsbeth Boom - Engel des Doods: de dagen zat

16 januari

Ze is licht als een veertje en ze kan zich maar nauwelijks vasthouden aan me.
De rust in haar smalle gezicht staat in schril contrast met de hectiek rond haar bed.
Er wordt druk overlegd, terwijl de defibrillator wordt aangesloten.
Boven de langgerekte piep van de monitor uit klinkt het zachte gehuil van een jonge vrouw.
‘Wilt u nog even afscheid nemen?’ vraag ik. ‘Ze zijn nog bezig, dus u mag nog een keer terug.’
Ze kijkt me aan. Prachtige bruine ogen zie ik.
‘Nee hoor, dank u wel,’ fluistert ze. ‘Eindelijk mag ik.’