UKV's van de week: 6:15 en Warm

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

---

Luc Vos - 6:15

9 augustus

Het was 6:15. De bel ging. De vloer kraakte. De wereld stond stil toen ik de deur opende, de agenten een brede glimlach schonk en mijn voeten het contact met de grond verloren door hun gemompelde medeleven.

Het is 6:15. Een jaar later. De wereld ging verder. Ook zonder jou. Mijn voeten hebben de grond niet hervonden. Ik vlieg, door de tijd, gedragen, door iets wat me voortstuwt, maar zonder jou aan mijn zijde ben ik er niet meer bij. 

Het zal nog eindeloos vaak 6:15 worden, maar voor mij is dat niet meer nodig.

Jacqueline Van Meerten - Wij hielden de helling

9 augustus

In de omgebouwde parkeergarage van de K-buurt in Amsterdam-Zuidoost stond nooit iets recht.
Bureaus gleden weg als auto’s zonder handrem, stoelen zakten traag naar beneden.
Je had een aantal keuzes, schrijvend de helling op, alsof elke zin zuurstof kostte, of je laten meevoeren door de zwaartekracht.
Alsof het mode was liep iedereen met één schouder hoger dan de ander.
De TL-buizen bromden zacht en troostend.
Rugpijn was geen klacht maar een gezamenlijk project.
Ik was er voor personeelsbeleid; de helling regelde de rest.
De directeur vertrok met een grote zak geld.
Wij bleven achter, nog steeds onderweg naar beneden.

Marian Agema - Gerechtigheid

10 augustus 

Hij sloop over het donkere pad en verstopte zich achter een dikke boom. Argwanend keek hij om zich heen. Er was niemand te zien. Iedereen op de camping sliep. Dit was het moment, dit was zijn moment. Eindelijk gerechtigheid. Op het campingveldje liep hij zachtjes naar de tweede tent. In geen enkele tent brandde licht. Hij sneed de tent behoedzaam maar snel open en stapte naar binnen. Ze sliep, het maanlicht bescheen haar gezicht door de scheur van de tent. Hij bedekte haar gezicht met het meegebrachte kussen, stak haar in haar hartstreek en verdween toen geluidloos.

Jup Goffin - In eigen persoon 

10 augustus

Toen Jan thuiskwam, wist hij; dit nooit meer. Hij had zichzelf uitgenodigd voor een gezellig avondje uit, maar wat was hijzelf vervelend na een paar borreltjes. Iedere keer als Jan een onderwerp aansneed, nam hijzelf het gesprek over, wist alles beter en tot overmaat van ramp vond hij zichzelf ontzettend grappig. Wat Jan dacht dat een aangename avond zou worden, bleek een ramp te zijn. Jan had met zichzelf afgesproken dat ze de rekening zouden delen, maar toen het op betalen aankwam, was hijzelf niet thuis en kon Jan dokken. Nee, een volgende keer zou hij helemaal alleen gaan.

Elka Le Mair - Warm 

12 augustus

Als ik onze straat nader, rent ze met opgeheven staart luid mauwend naar me toe.
‘Hai schatje,’ aai ik haar. Kopjes gevend en babbelend loopt ze zigzaggend voor me uit.
‘Fijn dat je er weer bent,’ spint ze, omkijkend of ik volg. ‘Wij horen bij elkaar, toch?’ vraag ze retorisch.
Zo’n warm welkom! Ik ga er bijna zelf van spinnen.
Bij de tuin vertraagt ze. ‘Kom!’ probeer ik toch. Maar nee … 
‘s Avonds blijft ze liever buiten.

Ik loop de woonkamer in.
‘Hallo, hoe is het hier?’
‘Hmm,’ bromt het kroost terug, hun blikken gevangen door beeldschermpjes.