‘Schrijven is beter dan therapie’

Carolina Trujilo, schrijver en cartoonist van Schrijven Magazine, is geïnterviewd door Vrij Nederland over haar leven en welke plek het schrijverschap daarin heeft. ‘Oooh, schrijven is de hel!’

De schrijfster werkt het liefst in een geordende kamer. Aan de muur hangen tientallen handgeschreven kaartjes in een patroon. Er staan korte frases op zoals ‘mus of tv’ of ‘hoerentent’. Elke kaart is een scène die samen een scenario vormen. Het verraadt dat Trujilo van de Filmacademie komt.‘De meeste mensen doen het digitaal, maar ik vind het fijn om achterover te leunen in mijn bureaustoel en alles te overzien. Ik houd van korte hoofdstukjes, van aktes, scènes en plotpoints.’

Na de chaos van het begin komt de fase van orde en overzicht. ‘Om echt te kunnen schrijven, heb ik een helder hoofd nodig. Ik werk gestructureerd. Ik schrijf vanuit een plot, niet vanuit een karakter, en dan moet je weten waar je verhaal naartoe gaat.’ Nadat ze thuiskwam van Colombia zat er twintig kilo papier in haar rugzak. ‘Thuis ontdekte ik dat er wel drie boeken in mijn notities zaten, waaronder De terugkeer en De zangbreker. Die gaan mee mijn graf in,’ zegt de schrijfster.

Schrijven is exorcisme

‘Oooh, schrijven is de hel! Het is iets voor mensen die een reddingsboei nodig hebben, zo van: ik ga schrijven want anders spring ik van een brug. Waarom zou je schrijven als je een leuk en vrolijk leven hebt? Het is echt iets voor dalers om te schrijven. Dat jaren zitten priegelen en dan niet eens weten of het boek geniaal is of een gedrocht. Schrijven is een soort exorcisme, een uitdrijving van de duisternis. Van de wil om die voortdurend op te zoeken.’

Therapie vernietigt creativiteit

‘Mijn ouders willen graag dat ik in therapie ga, maar ik voel er weinig voor. Elke afgeronde therapie is een boek dat je niet afmaakt, geloof ik. Straks schrijf ik geen boeken meer. Tijdens het schrijven rakel je het verleden op en denk je na over wat het met jou gedaan heeft. Mijn romans staan me toe om over mezelf na te denken. Ik denk dat een therapie je creativiteit doodslaat. Want na twee uur ouwehoeren kruip je echt niet meer achter je computer om het op te schrijven. En na een therapie blijf je achter met een rekening, als schrijver heb je in elk geval nog je roman.’

Coke als inspiratiebron en verdoving

‘Schrijven en coke gaan in de beginfase goed samen. Ik bleef vier dagen wakker en vond alles wat ik schreef briljant. Zat ik op mijn hotelkamertje met een zak coke naast me aan één stuk door te tikken tikken tikken. De stemmen in mijn hoofd bleven maar kwekken en al die personages, dialogen en scènes openbaarden zich vanzelf. Fantastisch.’

‘[Coke] stond me toe om in mijn verbeelding pijnlijke plekken uit mijn jeugd op te zoeken zonder dat ik me meteen wilde verhangen. Je wordt tijdens een operatie toch ook liever verdoofd? Mijn ouders vreesden op den duur dat coke mijn dood zou worden, maar mentaal was het mijn redding.’

Carolina Trujilo

Trujilo is door haar moeder en oma aangemoedigd om verhalen te schrijven. Met De exilios, maremotos y lechuzas (Over ballingschap, vloedgolven en bosuilen), een autobiografisch verhaal over een meisje in ballingschap, won ze een Argentijnse schrijfwedstrijd. Van het prijzengeld kocht ze (na een intermezzo in Uruguay) een ticket terug naar Nederland om daar schrijver te worden.

Het gehele interview is hier te lezen op Vrij Nederland.