Dit zijn de leukste Ultrakorte Verhalen van deze week (11)

In de Facebookgroep Schrijven Magazine: Ultrakorte Verhalen kunnen schrijvers de uitdaging aangaan om een ultrakort verhaal te schrijven: 99 woorden of minder. Deze 5 verhalen of gedichten waren de leukste, beste of anderszins meest opvallende die deze week gedeeld zijn.

Stephanie Franssen - Lieve vrede
10 maart 2018

'Weet je wat ik net zag?
Eh, nee.
Ik zag een duif met een takje in zijn of haar snavel.
Het zal wel zijn snavel zijn.
Hoezo zijn snavel?
Nou, hij bouwt een nest voor haar kroost.
Ho even. Jij hebt het altijd over emancipatie, waarom nu deze stereotypering?
Ik denk dat het bij duiven nu eenmaal zo werkt.
Volgens mij doen ze het samen.
Nou, wij zouden ook eens wat meer samen moeten doen. Waar was jij bijvoorbeeld gisteravond?
Daar gaat het nu helemaal niet om. Ik wilde je alleen maar wijzen op die duif met een olijftak.'

Thijs Hanrath - Nieuwe ruimte
10 maart 2018

Ik ruim, ruim op, maak plaats, creëer kastjes, van oude planken, van grofvuil, van materiaal uit de bergruimte; ik zet Leen-Bakker's in elkaar... Mijn energie wordt totaal verbruikt. Soms schreeuw ik me er doorheen. Omdat ik verder wil. Ook in mij ruimt het op. Verhalen knallen stuk , fixatie en structuur lossen op. Ik val soms in slaap op de bank. Lees nog wel een UKV tussendoor, maar heb weinig puf om te reageren. Ook niet om er een te schrijven, behalve deze, net wakker van de bank. Ik voel me als een positieve burnout. Bijna alles is op.

Miriam Koen Dubbeldam-Druijff Dubbeldam - Te veeleisend?
10 maart 2018

"Maak het nou niet te bont met je doelstellingen meis."
Wieneke maakt zich grote zorgen om haar collega. 
"Maak je niet druk, zonder die doelstellingen kwam er niets terecht van ons plan."
Die avond ligt Merle in bed. Ze ligt over de woorden van Wieneke na te denken en kan niet slapen.
"Wat lig je toch te draaien en te zuchten," vraagt Leo en pakt de hand van zijn vrouw.
"Ben ik echt te veeleisend" vraagt Merle daarop onzeker.

Linda Den Hartog – Het korset
11 maart 2018

Daar sta je. Voor de spiegel, te fantaseren hoe het is om mij weer te kunnen dragen. Vijf jaar geleden zat ik verstopt onder je jurk, op de mooiste dag van je leven. Daarna kwamen de kinderen en kreeg jij je lijf niet meer in me geperst. Ik verdween in de kast om er nooit meer uit te komen. Althans, dat denk jij. Maar iedere donderdagavond, als jij met je vriendin gaat sporten en je man op de kinderen past, kom ik uit de kast. Samen met iemand die daar nog niet voor uit durft te komen.

Wilfred van Breda - op hoge poten...
11 maart 2018

We zijn allemaal druk aan het werk in de keuken
van een groot regionaal ziekenhuis als er op hoge 
poten een voedingsassistente binnen komt lopen.
'Het is een schande, 'roept ze.'Waar is de chef kok?'
'Die is vrij vandaag,'zeg ik.'Wat is het probleem.'
Ze zwaait de verpakte ontbijtkoek voor mijn ogen
heen en weer.
'Deze ontbijtkoek is ver over datum. Jullie moeten
daar toch echt beter op letten.'
Ik pak de koek en kijk op de datum.
'Kijk,'zeg ik.'Dit is de productie datum, en dit..'
Haar ogen kijken mee en ze trekt wit weg.
'...is de houdbaarheidsdatum.'
'Ach...eh..ja...nou, werk ze verder.' stottert ze.
En snel verdwijnt ze door de dubbele deuren.