Dit zijn de 5 leukste Ultrakorte Verhalen van deze week (14)

In de Facebookgroep Schrijven Magazine: Ultrakorte Verhalen kunnen schrijvers de uitdaging aangaan om een ultrakort verhaal te schrijven: 99 woorden of minder. Deze 5 verhalen waren de leukste, beste of anderszins meest opvallende verhalen die deze week gedeeld zijn.

Kees de Vreugd – Ongeval

Gedeeld op 7 mei 2017

Collega’s snelden toe op het ijselijke gekrijs van de leerling-elektricien. 
Ze vonden zijn smeulende leermeester aan een trafo vast gelast. 
Op de uitvaart omhelsde de weduwe hem hevig ontdaan en vroeg: “Wat waren zijn laatste woorden, lieverd?” 
Een korte, nerveuze stilte viel.
“Weet je zeker dat je de spanning er af hebt gehaald?”

Gijs Smit – De dag dat ik mijn zoon vergeten was

Gedeeld op 6 mei 2017

“En wie ben jij?” vroeg ik.
“Ha! Ha!” antwoordde hij.
“Nou?” zei ik.
“Ik ben je zoon.”
“Mijn zoon. Sinds wanneer?”
“Al veertien jaar.”
“Veertien jaar,” herhaalde ik. 
Ik wendde mijn blik hulpeloos naar mijn vrouw. Zij keek me verstoord aan alsof ik weer een flauwe grap uithaalde. Het leek me verstandig om net te doen alsof dat inderdaad zo was, dus glimlachte ik vrolijk naar haar.
De rest van de avond was ik stil en vroeg me vertwijfeld af hoe het kwam dat ik mijn zoon vergeten was.

Marceline de Waard – Poppenkast

Gedeeld op  6 mei 2017

Hoe gek hij ook op zijn zoontje is, hij zal blij zijn als zijn vakantieweek erop zit en zijn zoontje teruggaat naar zijn moeder. Zijn oog valt op een FB-bericht voor een poppenkast. Er zijn nog kaartjes voor de voorstelling vanmiddag. Online bestelt hij er twee.

Ze ploft neer op de achterste rij van het intieme theatertje. Haar dochtertje heeft vooraan bij de poppenkast een vriendje opgeduikeld. Ze kijkt opzij naar de man naast haar. Haar vermoeidheid weerspiegelt in zijn ogen. Ze steekt haar hand uit: ‘Katrijn.’
‘Dat meen je, Jan Klaassen.’ Hij grijnst. 
Haar ogen twinkelen.

Bert Wijnholds – Verwijfd

Gedeeld op 9 mei 2017

'Wil je mijn oksels scheren?'
'Wat?'
'Wil je mijn oksels scheren? Of vind je dat raar?' 
Een verbaasde, bijna geschokte, blik is het antwoord.
'Je bent een man.'
'Ja, en? Mag een man z'n oksels niet scheren?'
'Da's wel een beetje verwijfd.'
"Och, mèèn je dat nou?' Ik probeer het zo aanstellerig mogelijk te zeggen. 
'Joa ... nou ...' Ze pakt toch het scheerapparaat. Dat vragen andere mannen zeker niet? Ze kan het ook niet goed. Ik vraag volgende keer aan iemand die mijn metroseksualiteit begrijpt.
'Zo goed?'
Nou, vooruit maar. 'Ja. Kun je mijn benen ook doen?'

Frans van Leusden – Tempo doeloe aan flarden

Gedeeld op 9 mei 2017

‘Als we er eentje te pakken kregen, was hij nog niet jarig!’
Het kwam misschien door de schoenlijm met zijn bedwelmende dampen, maar als Oom Sjarrel over Indië vertelde, hing ik aan zijn lippen. Peloppers, bruin schorremorrie, lafhartig schietend vanuit palmbomen.
Oom Sjarrel was volgens mijn moeder een ‘halfje’ en had van mijn vader een baantje gekregen in onze schoenmakerij. Ik hielp mee in de schoolvakanties.
Alfred Birney zegt over zijn vader: ‘Wie wil er een vader die meer dan 100 mensen heeft vermoord? Niemand toch?’
Nee, natuurlijk niet. Nooit. Maar zo’n oom vond ik toen best wel stoer.