De meest opvallende UKV's van deze week

Diny Schenzel - Postbode

18 november

Hij belt aan met een stapeltje rouwbrieven en -kaarten. Ze kunnen door de brievenbus, maar respectvol als hij is, wil hij ze mij persoonlijk overhandigen.

“Is die meneer dood?” vraagt hij voorzichtig. “Die lieve meneer?” Ik kan helaas niet anders dan het beamen. “Alleen zijn moeilijk”, zegt hij, naar woorden zoekend. “Mijn vrouw in Irak, ik hier. Ik mijn vrouw al drie jaar niet zien. Is heel moeilijk.” Hij pakt onhandig mijn hand vast, tranen in zijn ogen. “Voor u ook heel moeilijk, mevrouw.” 

Dat is troost.

Mandy De Ronde-Willems - Koffie

19 november

Mijn zus is op bezoek. We praten over van alles, ook over mijn kleinkinderen. Wat fijn dat ze zo'n goede band hebben! Als ik de koffie inschenk, voel ik een lachkriebel in me opkomen. Het hete water is meer helder dan bruin. De tranen rollen over mijn wangen van het lachen. 
"Moet je zien! Ik ben de koffie vergeten in de filter te doen. Wat ben ik toch een doos," roep ik lachend naar mijn zus, maar haar gezicht is bleek en ernstig. 
"Dit is al de derde keer vandaag, mam," antwoordt ze zacht.

Remke Jansen - Goede buur

19 november

Zijn luier hing zwaar aan zijn lijfje. Hij huilde.
Ze kon er niet meer tegen. Hou op!’ schreeuwde ze en smeet een kussen tegen zijn bedje.
Het was even stil, maar al snel huilde hij nog harder dan daarvoor.
‘Godver! Hou je kop, klotekind! Hou je kop nou eens! Ik word gék van je!’
Ze keek naar hem, maar zag hem niet. Zag niet dat hij honger had. Dat hij moe was en bleek. Ze begreep niet dat hij het koud had.
De bel ging. 
Op het politiebureau kreeg hij stukjes krentenbrood.
Zij bleef thuis. Hij niet.

Corry Nieman - Gedroogde appeltjes

19 november  

De mooie herinneringen koesterend aan oma, voel ik af en toe mijn billen weer. Niet dat ik billenkoek van haar kreeg, maar aan het einde van het bezoek mocht ik altijd naar zolder waar onder de schoorsteen op oude beroete kranten een wat roestige trommel stond.
Het was wel eng onder die grote zwarte schoorsteen, maar toch pulkten mijn handen de trommel open om een handje vol droge appeltjes te pakken.
Trommel zorgvuldig sluiten en dan weer naar beneden, maar díe ene dag ging het wel heel snel. 
Op mijn billen tree na tree.

Sander van den Berg - (geen titel)

20 november

Twee levenloze ogen staren mij aan. Een briefje op de borst gespeld “mag ik bij jullie wonen?”
De pop in de tuinstoel geeft mij rillingen, maar toch neem ik het mee naar binnen. Waarschijnlijk goed bedoeld van de buren, maar ik blijf een griezelig gevoel houden. ’s Avonds geef ik het een plekje aan de bar, handen op het blad zodat hij niet omvalt. ’s Ochtends word ik wakker en krijg het gelijk koud om mijn hart, de pop zit rechtop aan mijn voeteneind en staart mij strak aan. Drie letters op het briefje op zijn borst: ‘BOE'.