RenéB

Inmiddels ben ik 69 jaar en ik schrijf al sinds de middelbare school. Toen ik met behulp van mijn zwager het schrijven van opstellen leerde, kreeg ik daar lol in en kreeg ik hoge punten voor mijn opstellen. Mijn talent werd blijkbaar door de docent doorverteld en ik werd gevraagd voor de schoolkrant, waar ik 2 jaar met hart en ziel aan werkte, maar vooral zakelijk schrijvend, weinig persoonlijk. Een soort rapporteur of observator was ik. Een van mijn leukste opstellen vond ik dat met de opdracht 'de 2 miljoenste auto', want dat was toen een item (milieuvervuiling) en hield me erg bezig, ik was tegen auto's!
Tijdens mijn studie psychologie in Nijmegen werd schrijven pas in de doctoraalfase belangrijk en schreef ik met gemak de werkstukken die we moesten maken. Tijdens mijn werk ben ik altijd blijven schrijven: beleidsteksten, projectvoorstellen, lastige brieven, Sinterklaasgedichten en adviesrapporten. Ik voelde me vaker een 'dieselmotor' die gewoon door kon schrijven in een automatische cadans.
Pas zo'n 15 jaar geleden vroeg een opdrachtgever mij 'kun je een advies door je oogharen schrijven', dus niet een rapport, want ik heb er haast mee. Dat was een eyeopener want dat werd een heel beknopt, krachtig en duidelijk verhaal. Minder slaapverwekkend dan de rapporten in 'dieselstijl' die ik gewend was te maken. Deze ervaring heeft mij op het spoor van beknopt schrijven gezet. Ik kende het wel van folderteksten, waar je alle overbodige probeert weg te laten. Sinds vijfjaar ben ik gedichten gaan schrijven (geïnspireerd door de sonnetten van Ilja Leonard Pfeijffer), die met weinig woorden meer zeggingskracht hebben. Omdat ik er veel lol in heb wil ik me verder bekwamen in het creatief schrijven.