#588 Opium voor onze ziel

 

'Zoekt u iets speciaals?'

De blonde en bescheiden opgemaakte verkoopster achter de toonbank kijkt me vriendelijk aan. De warme geur die zij zelf draagt, vertraagt de tijd.De drukte om mij heen vervaagt.

'Iets troostends.'

De verkoopster glimlacht en sluit een kort moment haar ogen.

'Voor een dame of een heer?'

'Een Het. Het is genderneutraal.'

Deze keer is het mijn beurt om haar een zachte blik te gunnen. 'Maar ik dicht Het zelf meer vrouwelijke eigenschappen toe.'

'Ach', antwoordt ze, even van haar stuk gebracht. Ze legt behoedzaam haar handen naast elkaar op toonbank en schuift ze vervolgens een klein stukje uit elkaar. Ik volg haar donkerpaars gelakte nagels. 'Dan ligt het geurenspectrum voor ons open. Maar troostend, hmm.' De nagel van haar rechter wijsvinger tikt in een rustig tempo op het glas van de toonbank. Als een metronoom van haar denkproces.

'Pijn, verlies?'

'Ja, een groot verlies. Het, mijn dierbare Schrijfproces, raakt in één klap een groep mensen die een bron van inspiratie en groei voor Het waren, kwijt. Het forum waar Het tot bloei gekomen is, zal binnenkort niet meer zijn. Het voelt zich erg verloren op dit moment.'

'Dat vraagt zeker om troost. En om hulp om verder te kunnen op eigen kracht.' De verkoopster knikt begripvol. Ze draait zich om naar flesjes en flaconnetjes gevuld met herfsttinten. Haar wijsvinger glijdt over de rand van de plank waarop de kostbaarheden staan.

'Deze, dit moet 'm zijn. Opium.' Ze verstuift wat parfum op een smal strookje papier en geeft het in een trage beweging aan mij. Ik sluit mijn ogen en snuif de geur op. Achter mijn oogleden vormen de geuren kleuren. De warmte van amber, de speelsheid van vanille en misschien ook wat rebelsheid van patchoulli smelten samen in een gevoel van geborgenheid.

'Opium, dat is het.'

Blij als een kind verlaat ik even later de winkel. In mijn rafelige tasje hangt een mat zwart doosje met gouden letters. Mijn gedachten gaan uit naar mijn geliefde Schrijfproces. Ik weet dat Schrijfproces ook verlangend naar mij uitkijkt. Wij hebben elkaar nodig.

Eenmaal thuis trekken we samen een flesje rode wijn open. 'Heerlijk, dat had ik nodig.' Schrijfproces nestelt zich naast mij op de bank. De ontspanning die zichtbaar wordt in Schrijfproces, is voelbaar in mijn eigen lijf. 'Voel je die tinteling op je tong? Bramen, kersen, framboos, strelen mijn zintuigen.'

'Ik wil nog wel iets aan je zinnen toevoegen', zeg ik en haal het zwart gouden presentje tevoorschijn. Met bevende handen neemt Schrijfproces het aan. 'Een dankjewel voor wat je voor mij betekent. En hopelijk een beetje troost voor het verlies dat wij samen delen.' Schrijfproces opent het doosje en laat het goudbruine flesje eruit glijden. Met een lichte druk op de verstuiver laat Schrijfproces de geur van geborgenheid in de ruimte glippen. De wijn en de Opium brengen ons in een roes en Schrijfproces kijkt mij met waterige ogen aan.

'We vinden elkaar niet altijd even makkelijk. Maar wat is het toch mooi wanneer dat wel lukt', zeg ik.

'Ach, ik kon het niet beter zeggen. Of misschien toch wel', knipoogt Schrijfproces. Het valt me in de armen. Kruipt onder mijn huid. Ik voel hoe we één worden.'

Onze blik dwaalt af naar de vulpen die op het blanco vel rust.