#584 Een nachtelijke ontmoeting

 

Waarom wilde ik zo graag naar buiten, midden in de nacht nog wel! Kabouters doen dit niet.

Toch blijft Elin met haar rug tegen de voordeur staan, de nieuwsgierigheid te groot om terug naar binnen te gaan. Haar ogen wennen aan het donker en ze begint de contouren van de boomstammen te herkennen. De geur van aarde en vochtige bladeren, sterker dan overdag. Met vastberaden tred loopt ze het pad naar beneden, de berg af. Ze moet weten waarom kabouters nooit ’s nachts buiten gaan. Ze gelooft gewoon niet de verhalen die haar vader en moeder haar vertellen.

Plots hoort ze het geluid van een brekende tak, het knisperen van bladeren. Met ingehouden adem luistert ze aandachtig van welke richting het geluid komt. Weer ritselen de bladeren, naderende voetstappen. Elin voelt haar hartslag versnellen. Ik kan nu nog terug, ik hoef alleen maar de Kabouterberg terug op te rennen.

Een uil landt hoog op een tak boven haar en laat zijn roep horen. Er volgt weer een krakend geluid. Verderop, rechts van haar.

Het is nu of nooit. Ik ga, zonder twijfel! Om haar beslissing kracht bij te zetten, trekt Elin haar kaboutermuts dieper over haar hoofd, zwaait haar twee lange vlechten over haar schouders en stapt het pad af. Zo stil mogelijkheid beweegt ze zich in de richting vanwaar het geluid komt. Ze schuifelt door dode bladeren, kruipt over mos en langs stammen van rododendrons. Ze komt steeds dichterbij, de nattige grond trillend door de naderende passen. Met moeite schuift ze een lang blad van een varen opzij. Ze blijft abrupt staan.

Recht voor haar, torent een donkere gestalte hoog boven haar uit. Lange armen met grote handen die laag boven de grond hangen, ogen die gevaarlijk gloeien. Een onderkaak die ver naar voren uitsteekt, met twee grote hoektanden.

Elins adem stokt in haar keel. Een trol!

Precies op hetzelfde moment, krijgt de trol Elin in het vizier. Van schrik stapt hij klungelig een pas naar achter, om vervolgens te struikelen over een tak. De aarde trilt wanneer hij met zijn volle gewicht vlak voor haar op de grond valt.

‘Auw, dat was niet de bedoeling,’ klinkt het vriendelijk. Verbazingwekkend vriendelijk.

Met grote ogen staart ze naar hem. Het ritselt wanneer hij op zijn hurken gaat zitten.

‘Hoi, ik ben Ask. En wie ben jij?’

Elin knippert een paar keer. ‘Jij bent een trol!’ roept ze ontzet. ‘Waarom stel je jezelf voor, jullie zijn helemaal niet aardig!’

Met een gepijnigde blik kijkt Ask haar aan, in zijn ogen wellen de tranen op. ‘Dat is helemaal niet waar! Het is een leugen, verzonnen om jullie bang te maken.’ Er plengt een traan vlak naast Elin. Onhandig wrijft hij met zijn grote knuisten in zijn ogen.

‘Ga je me dan niet opeten?’ vraagt ze voorzichtig. 

‘Natuurlijk niet. Ik wil alleen maar andere bosbewoners ontmoeten.’

Haar hoofd schuin en met een bedenkelijke blik, kijkt ze hem recht aan. ‘Hoe bedoel je?’

‘Niemand gelooft dat trollen aardige wezens zijn, omdat wij alleen in de nacht leven. Omdat het zonlicht schadelijk is voor ons. Daarom is het moeilijk om vriendschappen te sluiten.’ Inmiddels rollen de tranen over zijn harige wangen. Elin begint er nat van te worden. Met zijn lange arm reikt hij naar een struik naast zich, plukt een blad en houdt deze, bij wijze van paraplu, boven haar hoofd.

Elin, die toch wel meelij begint te krijgen, neemt het blad van hem over. ‘Je wilt alleen maar vrienden maken, want je bent eenzaam?’ 

Ask knikt snikkend.

Ze stapt dichterbij en steekt voorzichtig haar kleine hand uit. ‘Hoi, ik ben Elin. Je nieuwe vriendin.’