#582 Summertime

Had je ooit het gevoel dat alles op zijn plaats viel, dat je je volkomen gelukkig voelde, dat niets je gemoed verzwaarde? Ik vrees dat ik diep moet graven om zo een moment te vinden.

Nu weet ik het weer. Het is zalig zacht zomerweer. Ons dochtertje is pas twee geworden. In de crèche heeft ze een liedje geleerd. We horen haar zingen in haar bedje. Ook tijdens het ontbijt gaat het zingen verder. In de tuin kwetteren de vogels, net of ze willen wedijveren met het gezang van ons kleintje.

Heerlijk om op deze eerste zondag van de maand naar de brocantemarkt op het pleintje in de stad te trekken. Tot groot jolijt van dochterlief zetten we gekke hoeden op. We kopen een tuinkaboutertje en een aquarel die doet denken aan de dromerige werken van Claude Monet.  

Later lunchen we in de taverne aan het meer. We zijn apetrots op onze kleine meid die zich voorbeeldig gedraagt in het restaurant. Twee oudere Franstalige dames feliciteren ons met zo ’n opgewekt, lief peutertje.
‘Gaan jullie na het eten ook roeien op de vijver?’ vraagt één van hen en stelt voor om een foto te maken de notre petite famille in het bootje.

In het sloepje lijkt het of we varen op het water van het schilderijtje. Alles is rust, enkel de plonzende riemen, de roep van een watervogel en de nieuwe aanzet van het kinderliedje overstijgen de zinderende stilte.

Weer thuis in de late namiddag zijn moeder en dochter samen in een tuinzetel in slaap gedommeld. Zelf droom ik weg op de tonen van Gustav Mahler’s vierde symfonie met aan het eind Das Himmlische Leben, een herneming uit zijn liedercyclus Des Knaben Wunderhorn.

…De engelachtige stemmen verrukken de zintuigen zo, dat alle schepselen ontwaken van vreugde!