#580 Missie in de mist

1590. De ochtendmist hing zwaar boven het water. Het turfschip wiegde zacht. Niemand mocht weten wat er in het ruim lag.  Pieter-Jan streek met zijn hand over het natte hout. Het rook naar avontuur. Zijn vader was timmerman en had hem geleerd te luisteren naar het kraken van een schip: de stem van het hout.

Pieter-Jan was net veertien geworden, maar voelde zich ouder. De bemanning noemde hem Pietje-Bam. Zijn uitvindingen eindigden vaak met een knal. Toch lachten ze niet gemeen. Zijn winddweil, een stok met een lap die vanzelf over het dek zwiepte, hield het schip brandschoon.
Diep vanbinnen droomde hij ervan ooit kapitein te worden, net als Adriaen van Bergen.

Hij dacht terug aan wat zijn kapitein hem de vorige avond fluisterend vertelde:
“Breda moet worden bevrijd. Morgenochtend, nog voor de zon opkomt, verstoppen we soldaten in het ruim. Jullie zeggen niets, begrepen?”

Maar de ochtend liep anders. Adriaen was ziek geworden en had zijn neef gestuurd om het roer over te nemen.

De lucht was grijs, de rivier stil. Alles leek kalm. Tot er plots een enorme dreun klonk en het hout jammerend begon te kraken.
“Water!” riep iemand.
Er zat een scheur in de romp. Het water stroomde snel naar binnen. De soldaten dreigden te verdrinken!

Pieter-Jan rende naar het achterdek. Daar stond de waterhapper. Zijn uitvinding had nooit goed gewerkt. De laatste keer was het uit elkaar gespat. Hij had haar wel weer gerepareerd, maar nooit meer aangezet. Adriaen had het hem verboden.

Pieter-Jan keek naar de hendel van de waterhapper. Zijn handen trilden. Wat als ie weer ontploft? Hij haalde diep adem. Trok de hendel over. De wind floot door de pijpen. De schoepen kraakten.... en toen begon de waterhapper te slurpen. Het water spoot via een pijpje naar buiten. Langzaam zakte het waterpeil. De waterhapper werkte!  

Bij zonsondergang gleden ze Breda binnen. De wachters controleerden vluchtig het schip. Ze zagen alleen turf.
Die nacht kropen de soldaten uit hun schuilplaats en veroverden de stad zonder een enkel schot te lossen. Breda was vrij.

De volgende ochtend gaf een soldaat hem een zilveren gesp in de vorm van een roerwiel.
“Zonder jou waren wij verloren en was Breda nooit bevrijd” zei hij.

Pieter-Jan keek naar de rivier, waar de zon goud over het water legde.
Hij kneep de gesp in zijn hand.
Kapitein kon wachten.
Vandaag was hij de redder van Breda.

Dit verhaal is historische fictie, geïnspireerd op de list met het turfschip waarmee Breda in 1590 werd bevrijd. 400 woorden bleek erg pittig voor een verhaal met kop en staart. Feedback op woordkeuze en zinsbouw is zeer welkom. Het verhaal is bedoeld voor zelfstandige lezers vanaf 11-12 jaar.