#579 - De Sollicitatie

Vermoeid van verveling volgen mijn ogen de secondewijzer van de witte klok die aan de muur hangt. Ik zit hier met vier, nee, vijf anderen op een rij. Mijn billen voelen stijf door de typisch houten wachtkamerstoelen, iets dat ik probeer te verlichten door elke tien minuten te verzitten. De meneer twee stoelen bij me vandaan heeft een paar keer met zijn dochter gebeld. 'Nee, ik weet nog niets... Zodra ik het hoor laat ik het je weten, goed?' Eén van ons heeft alle magazines die op tafel liggen al doorgebladerd, en begint aan de tweede ronde. Zo nu en dan kucht er iemand.

We lijken op elkaar. Allemaal hebben we kort, blond haar, bruine ogen, en zelfs onze kleding lijkt uit dezelfde kast gegrepen: een blauwe spijkerbroek, wit t-shirt en een zwartleren jas. Meer dan dat ik hier kan solliciteren voor een heldenrol weet ik niet, en met het verstrijken van de tijd begin ik te twijfelen of ik op de juiste plek ben. Aan de andere kant, ik zit hier niet alleen, dus het zal wel kloppen. Het is de eerste keer dit uur dat deze gedachtes voorbij zijn gewandeld. Dat heb ik langer volgehouden dan het vorige.

Al die tijd heb ik nog niemand de kamer tegenover me zien betreden of verlaten. Ik scheur mijn blik los van de klok en bekijk mijn medesollicitanten. Geen van hen maakt enige aanstalten. Zou dit deel zijn van de sollicitatie? Misschien wil de schrijver zien hoe we op situaties als deze reageren. Het vraagstuk marineert nog wat in mijn hersenpan, voordat ik plots opsta en naar de deur loop. Helden zijn immers actiegericht, toch?

De kamer die ik binnenstap had geen groter contrast kunnen vormen met de klinische wachtruimte. Ik sta in een rommelige zolder, met in de hoek een oud, versleten bureau dat verlicht wordt door een kringloopwaardige tafellamp. De schrijver die eraan zit kijkt verbaast op. Hij vernauwt zijn ogen en kantelt zijn hoofd.
'Hallo?'
'Ik ehh... kom hier voor de heldenrol,' zeg ik met een iets te hoge stem. Daar gaat mijn kans.