#575 Abel gaat niet.

 

‘Ik ga niet.’

Raina kijkt opzij en veegt met een gewoontegebaar haar lange, blonde haren op haar rug. Nu kan ze het nukkige gezicht van Abelardus zien. Die staart strak naar de horizon, waar de zon moeite heeft om achter te verdwijnen. Aan de achterkant van zijn witte habijt zitten groene vlekken van het geagiteerd heen en weer schuiven in het gras maar dat kan hem blijkbaar niet schelen.

‘Maar je beseft toch wel dat je niet zomaar met mij mee kan gaan?’ zegt ze zachtjes.

‘Ik ben nog novice,’ gromt hij. ‘Ik kan nog stoppen wanneer ik wil. Die stomme abt kan me wat. Ik ga niet naar hem toe en vertellen wat ik hier doe.’

‘Dus je mag hier eigenlijk niet zijn?’

‘Tuurlijk niet! Officieel is het nu “tijd voor persoonlijke meditatie”. Dat wordt je geacht in je cel te doen. Nou, ik kan dat toch net zo goed hier doen? Als ik maar op tijd ben voor mijn corvee in de tuin.’

Daar heb je gelijk in, denkt Raina en kijkt nu ook weer naar de eeuwige branding. Daarom hou ik ook zo van dit plekje. Alleen zij is hier eerder om niet na te denken dan wel. Ze klemt haar armen nog vaster om haar opgetrokken knieën.

‘Sinds ik jou hier ontmoet heb, begin ik me steeds meer af te vragen wat ik doe in dat godvergeten klooster. Laat me met jou meegaan, Jänes!’

Oh, shit, schrikt Raina maar ze laat niets blijken. Mannen? Ze haat mannen! Paaien, inpalmen en daarna denken ze dat je hun eigendom bent en willen ze nog maar een ding. Bah! Ze krijgt nog steeds de neiging haar vingers ergens aan af te vegen maar duwt die herinnering weer diep weg. Dan leven ze verdorie toch al halverwege de dertiende eeuw maar ze heeft niet het idee dat op dit vlak de laatste jaren iets van vooruitgang is geboekt.

De enige reden dat ze het toeliet, dat hij naast haar kwam zitten op haar favoriete zen-plekje, was juist omdat hij monnik was. In de drie keer, dat ze elkaar hier zagen, hadden ze best leuke gesprekken. En dan is hij zo meteen monnik af en wil hij wat met haar.

‘Maar dan loop je je roeping mis,’ probeert ze.

‘Roeping!’ spuugt hij. ‘Ik was het tweede kind. En die werden monnik. Of non. Punt. Ik kon alleen nog kiezen waar. Nou, dan maar zo ver mogelijk.’

Raina moet dan toch een beetje lachen. Haar vlucht had haar immers ook naar deze uithoek geleid. ‘Nou, als je eruit wilt, dan zou ik toch maar met de abt gaan praten.’

Hij springt op, klapt in zijn handen en priemt dan een vinger in haar richting. ‘Yes! Dat ga ik doen. En dan kom ik meteen hier terug. Goed?’

Raina staat ook op. Prima, denkt ze. Tegen die tijd ben ik al ver weg. Het was alleen jammer dat hij nu haar schuilnaam kende.