#576 - W

Er was eens, heel lang geleden, een berg.
En nog een berg.
Ze stonden naast elkaar en keken elkaar niet aan, want dat doen bergen niet.
Toch voelden ze iets. Een soort stille rivaliteit alsof ze allebei hun schaduw eerder op de ander wilde werpen.
De ene berg dacht dat hij hoger was. De andere ook.
Ze zouden het nooit uitspreken, je weet hoe dat gaat met trots.

Verbinius, god van de taal, liep. Niet dramatisch, gewoon: lopen.
Hij verveelde zich, en dat is gevaarlijk voor een god.
Bij de bergen hield hij stil en begon luid te bulderen in oud-bergs.
De bergen zwegen, koppig als altijd.
Al gauw had hij genoeg van hun eeuwige niets-zeggen.
Met een woeste zwaai van zijn staf en een woord dat geen mens ooit heeft gehoord, spleet hij de stilte open.
Stofwolken zwiepten op.
Twee perfecte, identieke kuilen bleven achter.

Verbinius keek naar de vorm en mompelde:
“Hmm. Handig symbool eigenlijk.”
En hij noemde het W, een letter voor tweestrijd in eenheid.

Sindsdien duikt de letter op in woorden die we gebruiken als we proberen samen te werken, terwijl we eigenlijk stiekem concurreren: wij, weten, wereld.

En de twee kuilen?
Zij bewaren sindsdien het geheim van de twee bergen.
En wie goed luistert, hoort soms nog het zachte fluisteren van hun oude strijd.
Of misschien is het gewoon de wind.
Maar goed, wind begint ook met een W.