#576 Een rooskleurig vooruitzicht

Sinds mijn zoon met zijn Franse vriendin in Parijs woont, zijn alle excuses geoorloofd om er naartoe te trekken. Clément, hun zoontje van zes is maar al te blij wanneer hij zijn oma kan afhalen in de Gare du Nord. Vanuit Brussel Zuid doet de Eurostar er amper anderhalf uur over.

Vandaag heb ik met mijn kleinzoon een tocht gemaakt met de Bateaux Mouches op de Seine. Tegenover de stijgers waar we uitstappen begint de Avenue Montaigne die uitmondt op de Champs Elysées.

Het knaapje  leert volop lezen en vertelt mij dat ze op school bij de letter D zijn aanbeland. De A van Aarde, de B van Boek en de C van Clément kent hij al. Ik vertel hem dat mijn voornaam Danielle is en met een D begint.  
‘Dat weet ik toch oma, dat jij Danielle heet’, schaterlacht het ventje.

Zodra wij aan straatnummer 30 komen, staat Clément stil en wijst naar de letters boven de witgrijze deur. ‘Kijk, oma, nog een D.’
Als modebewuste vrouw ken ik dit adres. Tijdens mijn treinreis las ik dat Dior na twee jaar renovatie de deuren van zijn hoofdkwartier weer opende voor het publiek .
‘Oh, ja, wat een mooie D’, zeg ik tegen het kereltje dat natuurlijk niet doorheeft dat zijn oma stiekem deze weg heeft genomen om even binnen te loeren bij Monsieur Dior.

Binnen kijkt de jongen zijn ogen uit naar al de schitterende ‘D’s op de handtassen en parfums. Hij ziet dat ik al te lang stil sta bij een nieuwe creatie van de couturier.
‘Ik denk dat je die roze jurk graag ziet, hé oma?’
‘Ja, hij is prachtig, maar ik vrees dat hij voor jouw oma wat te duur is.’
‘Als ik groot ben, oma ga ik die jurk voor jou kopen.’