#575 broederliefde

Broederliefde

 

(aangepaste versie)

‘Ik ga niet. Nu niet, nooit niet! Wat hij me heeft geflikt, daar lusten de honden geen brood van.’ Eric schreeuwt zo woest dat het speeksel Irene in haar gezicht spat. Hij smijt de kaart op tafel en schopt tegen de tafelpoot. ‘Klootzak, vieze vuile hufter en mij een uitnodiging sturen voor z’n bruiloft. Hún bruiloft, trouwen met Elena, die hoer!’

Irene veegt met de mouw van haar helblauwe trui het speeksel van haar gezicht. ‘Rustig, nou Eric.’ Ze pakt zijn handen beet, bang dat hij met dingen gaat smijten. De kristallen vaas met kunstbloemen is binnen handbereik. Die vaas is nog van tante Mitzie geweest. ‘Dit is niet goed voor je hart.’

‘Mijn hart is al kapot, Ireen. Door hem en door haar en nu moet ik mooi in pak komen opdraven op die bruiloft. Mag ik effe bedanken. Aarrgh!’ Eric maakt een kotsgebaar.

Irene trekt hem dicht tegen zich aan, strijkt over zijn haar. ‘Het is nog altijd onze broer hè.’

Briesend rukt Eric zich los. De vaas van tante Mitzie is het dichtste bij.

‘Nee, niet die vaas!’ Maar haar noodkreet is te laat.

‘Juist omdát hij mijn broer is. Daarom!’ Eric keilt de vaas in de schouw waar een houtblok nog wat ligt na te smeulen.

‘Scherven brengen geluk, ha, ha. Dat hoort volgens Elena bij een Griekse bruiloft. Het verleden vernietigen en opnieuw beginnen. Mij gooien ze tenslotte ook aan scherven.’

Irene zucht en slaat haar handen voor haar gezicht. ‘Verdomme Eric, aan die vaas was ik heel erg gehecht.’

De plastic bloemen smelten op het smeulende houtblok waar vlammetjes in allerlei kleuren opflakkeren, een gore lucht vult de woonkeuken. Eric pakt de kaart en envelop van tafel en loopt er mee naar de haard. ‘Hé, er zit nog een briefje bij. Lees jij eens voor, ik kan dat kuthandschrift van hem nooit ontcijferen, een echt doktershandschrift.’

Irene pakt het handgeschreven briefje. ‘Oh jee. Ze willen dat je ceremoniemeester bent bij de bruiloft.’ Haar voorhoofd is een grote frons, ze slaat haar hand voor haar mond als ze naar Eric kijkt. ‘Snap jij dat?’

Eric lijkt bevroren; de mond wagenwijd opengevallen, zijn bril scheef op de neus, de hand met trouwkaart en envelop hangen boven het flakkerende houtblok. ‘Huwuh? Ceremoniemeester?’

Verbazing verdringt de woede. ‘Ik ceremoniemeester? Eerst mijn Griekse vriendin neuken in de sauna, of van haar perspectief dus eerst mijn broer neuken en nu moet ik hun huwelijk zeker inzegenen? Hier is mijn zegen.’ Hij gooit de uitnodiging in de haard die opvlamt.

‘Een borrel, ik heb een borrel nodig en jij ook.’ Eric loopt naar de mahoniehouten drankkast en tapt twee whiskyglazen halfvol. Doet er bij de keukenkraan een spatje water in en loopt naar de tafel. ‘Proost! En weet je wat: Ik accepteer de uitnodiging. Oh wat ga ik een mooie speech geven, ha!’