#575 De reus

Ik ga niet’ 
Ze blijft stokstijf staan. Haar metgezel draait zich om. Ze hebben de hoofdweg verlaten en ze staan aan het begin van de Mondschein kloof. Aan beide zijden rijzen naar de hemel reikende granieten wanden op. Rijzige sparren en een deken van groene varens dempen het licht. Een smal kiezelpad loopt langs een van de grijze wanden naar binnen. Aan het eind hiervan woont hoog in het Drakengebergte de astrologe waarnaartoe ze op weg zijn. 
Het overdonderende geluid van de snelstromende beek klinkt Grete verontrustend in de oren. Ze huivert van het donkere water met de witte schuimkoppen en de eierachtige lucht die hij verspreidt. 

‘Jij bent toch altijd zo dapper,’ zegt Anna glimlachend.
‘Ik weet niet wat ik daar tegen kom’
‘Jij bent ook niet bang voor een vliegende rat.’
‘Die ging zomaar op mijn schouder zitten.’
‘Weet je ook waarom deze rat vleugels had?’
Grete haalde haar schouders op.
‘Mensen geloven dat de volle rode maan daarvan de oorzaak is.’
‘Weet niet. Ik vond hem wel lief.’
‘Ga je nu mee of niet’
‘Nee.’

Anna gooit het nu over een andere boeg en kijkt Grete streng en doordringend aan.
‘Zoals afgesproken gaan we samen door de kloof.’
Ze pakt Grete bij de hand. Deze trekt zich los en gaat met een uitdagende blik op een grote steen zitten.
‘Je bent mijn vader niet.’
‘Ik ben veel ouder en jij luistert naar mij.’
 ‘Oh, ik wil best mee. Maar dan moet er geen reus in de kloof wonen.’ 
Met een verbaasd gezicht staart Anna Grete aan.
‘Wie heeft je dat wijsgemaakt?’
‘Mijn vader vertelt me altijd als ik niet luister dat de reus uit de kloof mij komt halen. Hij neemt je dan mee naar zijn hol. ’s Avonds ben je dan zijn avondeten. Ik wil zijn ontbijt, lunch of avondeten niet zijn.’
 Ze zakt door haar knieën en pakt Anna’s handen vast. Liefdevol kijkt ze naar de angstige uitdrukking van haar jongere metgezel. Ze geeft een aai over haar bol.
‘De meeste mensen kunnen een reus niet zien. Met mijn gave kan ik dat wel. Ik weet ook hoe ik ons tegen hem kan beschermen.’
‘Ik kan mezelf wel verdedigen.’
Grete pakt haar lange lat waar een grote roestige spijker doorheen steekt. Anna begint luid te lachen.
‘Wil je er een dreun mee.’
‘Om een reus op andere gedachten te brengen heb je iets anders nodig.’
Ze maakt haar hertenleren jagersjas los en haalt een zilveren kruisje aan een ketting tevoorschijn.
Met glimmers in haar ogen bekijkt Grete het sieraad.
‘Dat heb ik niet. Mijn vader koopt liever illegaal gebrouwen bier.’
‘Als ik je mijn ketting omdoe ga je dan met me mee?’
Grete staat op en knikt. Anna legt het kleinood om de smalle hals van Grete en maakt hem vast.
‘En jij dan?’ 
Een kort zilveren zwaard weerkaats even later de zonnestralen.
Grete pakt nu de hand van Anna en samen gaan ze op weg om hun opdracht te vervullen.